Er is wat veranderd sinds Most Unpleasant Men uit Utrecht vier jaar geleden met hun geprezen debuut ‘Nothing Moves Slower’ kwamen. De Nederlandse indieband wist met rustige en innemende nummers haar publiek duidelijk voor zich te winnen. Maar vier jaar later ziet de wereld er voor iedereen helemaal anders uit, ook voor Most Unpleasant Men. Hun vervolg op ‘Nothing Moves Slower’ straalt energie uit en lokt je vooral uit je kot.
In ‘Everybody Does’ opent de plaat met een grotesk synthesizergeluid, alsof het zo uit de tachtiger jaren geplukt is: een soort Depeche Mode met jeugdpuistjes. In het derde nummer, ‘Man’, weerklinken melancholische stadse tonen, het gevoel van anoniem door een stad dwalen is niet veraf. ‘Hole In The Ground’ is behoorlijk oppeppend en ‘Blankets’ passeert als een wervelwind. In ‘This Is It’ weerklinkt tenslotte de uitzichtloosheid die de titel van deze zeer degelijke song suggereert.
Dertien liedjes is echter wel behoorlijk veel en misschien hadden de jongens van Most Unpleasant Men er beter aan gedaan wat selectief te zijn, want zeker niet ieder nummer is van hetzelfde niveau. Een tweede pijnpunt op deze plaat is dan nog het ontbreken van tekstuele meerwaarde. Muzikaal lijkt de band uit Utrecht gezegend met fijne en diepgaande tunes, maar het verhaal ontbreekt en de combinatie van datgene met de aangehaalde langdradigheid maakt van dit titelloze tweede album helaas geen absolute hoogvlieger.
Most Unpleasant Men spelen binnenkort onder meer in Utrecht (Tivoli, 17.01, info & tickets), Rotterdam (De Unie via Rotown, 08.02, info & tickets) en Amsterdam (Paradiso, 26.02, info & tickets).
Album verdeeld door Rough Trade