In 2019 verraste Girl Band ons met de “muzikale splinterbommen” van tweede plaat ‘The talkies‘: ongedwongen balden de Ieren postpunk, noise en abstracte no-wave tot twaalf krachtige vuistslagen. Drie jaar en een intiem inspectierondje later, kwam het viertal tot de vaststelling dat er helemaal geen meisjes deel uitmaakten van hun lawaaiorkest. Dus werd Girl Band omgedoopt tot Gilla Band. Bekt minder goed, maar nieuwe worp ‘Most normal’ moet niet echt onderdoen voor haar voorganger.

Anno 2022 is de sound van Gilla Band net iets helderder geworden. ‘Most normal’ klinkt minder rauw dan ‘The Talkies’, maar daarom niet minder lawaaierig. De ontelbare effectenbakjes gaat nog steeds in het rood, maar de stoffige noise heeft grotendeels plaats geruimd voor meer industriële klanken. Lees: minder Shellac, meer premature Nine Inch Nails. Het boeiendst aan deze plaat is hoe de band ondanks haar genre resoluut meegaat met de tijd: meer dan ooit beseft ze dat er ook met elektronica genietbare pokkeherrie kan worden geschapen.

Meer dan om songstructuren, draait deze plaat dan ook om de geluiden an sich. Luister naar ‘Gushie’ of ‘Pratfall’; muziek die dankzij hersenprikkelend gekraak en geschuifel doet denken aan de producties van Blanck Mass of de ruigste Fennesz. In verschillende nummers lijken diepe, hypnotiserende zoemtonen zich als gootsteenontstoppers rond de oren te zuigen – luisteren met koptelefoon! Mechanisch gezoem kaapt soms tientallen seconden lang een song. In gedeconstrueerde rocksongs als ‘I was away’ horen we vooral repetitieve, metaalachtige gitaaraanslagen. ‘Capgras’ draait rond een droge parlando, maar boeiender is hoe op de achtergrond een reeks hoge, vervormde oerkreten wordt uiteengereten door een op hol geslagen volumeknop. Intens.

Hoogtepunt is het zeven minuten durende, hypnotiserende ‘The weirds’. Een repetitieve metaalklank vertolkt een onheilspellende kerkklok, ritselend lawaai lijkt de hemel open te scheuren. Plots zijn daar uptempo drums, een bezeten bas en een gemolesteerde lapsteelgitaar. Onder begeleiding van een aanzwellend orgel groeit ‘The weirds’ steeds meer uit tot een agressieve stampsong. En dan is daar plots die onverwachte jazzy outro die van Psychic TV had kunnen zijn. De zilveren medaille gaat op deze plaat naar de zoemende single ‘Post Ryan’.

In de zeldzame songs waar de stem van Dara Kiely centraal staat, valt helaas op dat de frontman iets tekort komt. Zijn stem mist persoonlijkheid – hij had even goed zanger van The Hives kunnen worden. Moest hij beschikken over het sappige van Joe Talbot (Idles), het destructieve van Trent Reznor (Nine Inch Nails) of net het droge, rasperige van Joe Casey (Protomartyr), had hij deze plaat een halve of zelfs hele ster meer kunnen opleveren. Zonde.

Desondanks is ‘Most normal’ een bovengemiddeld boeiende lawaairollercoaster. Af en toe dreigt hij vermoeiend of zelfs enerverend te worden – langer dan 36 minuten had hij niet hoeven duren – maar deze bijzondere, hyperactieve plaat dóét iets met een mens. Bericht aan de zenuwlijders onder ons: hou uw medicatie elke luisterbeurt binnen handbereik.