Thomas Mortier (De Ministers Van De Noordzee, Yuko, Douglas Firs) heeft een nieuw geesteskind, waarin hij meer dan ooit de hoofdrol vertolkt. Met Mortier besprenkelt hij de Nederlandstalige indiepop met vrolijk ogende glitters die meer dan eens diepere lagen aanboren. Gekenmerkt door die aangename zachtheid met bittere nasmaak gaat ‘Mortier’ goed samen met het drinken van een India Pale Ale (IPA).

We deden er even over om door die eerste minzame façade heen te kijken. Mogelijks is het ook wel dat wat Mortier ons doorheen de plaat duidelijk wil maken, dat de waarheid zich soms schuilhoudt achter een wand van schone schijn of een ander perspectief. Het kinderlijke refrein van ‘Geen haaien op woensdag’ staat in schril contrast met de onzekerheid die erachter schuil gaat. De tederheid die ‘Tegen de kast’ uitstraalt druist in tegen de machteloosheid van liefdesverdriet.

Om die dekmantel geloofwaardig neer te zetten kan Mortier beroep doen op medestrategen Senne Guns, Nele Paelinck (School Is Cool), Jesse Maes (Sophia, Hypochristmutreefuzz) en Willem-Alexander Langlet (Emma Bale). De zeemzoete viool in ‘Marie’ mag dan romantisch klinken, ze verdoezelt de breekbare gedachtegang van het hoofdpersonage: “Oh Marie, hoe broos kan het zijn? De fontanel groeit nooit toe.”

‘Mortier’ komt binnen als een plaat over de zwarte gaten in de kennis van onze medemensen. Over het doolhof aan gedachten dat schuilgaat achter ons positief antwoord op de vraag: “Alles goed?”. Over die andere bril die we soms liever niet opzetten. Schoonheid en tristesse gaan hierbij meermaals hand in hand. ‘Geen haaien op woensdag’ zet via goedgeluimde klanken de onoplettende luisteraar op het verkeerde been. De opgewektheid is slechts een naïeve manier om de twijfels uit de spotlights te houden.

De hoofdprijzen zijn weggelegd voor ‘Verhaal van Karel’ en ‘Valium’. Het eerste is een echt luisterlied met poëtische inslag uit een Kommil Foo-catalogus, waarin schuld en onschuld op bijna metafysische wijze in elkaar verstrengeld raken. Zowel muzikaal als tekstueel zit dit nummer kundig in elkaar – wat zijn we fan van die heldere baslijn. Daarnaast vragen we ons oprecht af hoe verliefd je kan klinken als het over ‘Valium’ gaat. Wellicht vat het redelijk accuraat de hunkering die met verslaving gepaard gaat, en als we het zo horen zouden we bijna meteen zwichten voor dat rustgevende gevoel. Mathieu Terryn (Bazart) zou stikjaloers moeten zijn op de dichterlijkheid die Mortier wel bezit.

Het was een tijd geleden dat we een Nederlandstalige plaat hoorden die ons op verschillende niveaus wist te boeien als ‘Mortier’. De zoektocht naar de werkelijkheid begint bij het vergelijken van perspectieven. Wie op zoek is naar een andere invalshoek is bij Mortier alvast aan het juiste adres.

Mortier speelt dinsdag 14 mei in het Brusselse Café Le Coq in het kader van Stoemp!