De stapel Belgische cd’s die we dit jaar met plezier aan ons gehoor onderwerpen groeit onmiskenbaar snel. Geen uitzondering hierop is het naar de hoofdstad van Uruguay genoemde Montevideo uit het Brusselse. Ze doen echter geen gooi naar exotische klanken met zo’n naam, maar houden het bij een gevarieerd popalbum.
Gevarieerd in die zin dat de band nog niet helemaal uitgevist heeft waar ze precies naartoe willen met hun sound. Ze komen al van ver, vroeger speelde Montevideo ska, en zo te horen aan ‘Personal Space’ zijn ze op de goede weg om hun eigen ding te vinden. Toch springen we gemakkelijk van elektronisch geladen discosongs naar vrolijke piano/gitaarpop.
De pro’s van Montevideo zijn vooral het vernuftige vioolspel en de klassiek getrainde pianist in het gezelschap. Dat laatste is goed te horen in een van de hoogtepunten, het van fluitdeuntjes voorziene duet met Lara Chedraoui ‘Fate & Glory’, dat wel eens de oversteek naar Vlaanderen wat makkelijker zou kunnen maken. Andere hoogtepunten houden het stuwende ‘Horses’ en het singlewaardige, van viool voorziene ‘Castles’ in. En genieten van de instrumentele stukjes doen we ook. Montevideo nam de tijd om intro’s en outro’s te maken die voor een fijne ademruimte (of ‘Personal Space’) in de songs zorgt.
Hoewel niet alle nummers even sterk zijn (‘Mr Drake’ is eerlijk gezegd niet onze favoriet), is het album een veelbelovende indruk van een band die in de toekomst nog veel meer uit hun gitaartjes en enig ander instrument kan schudden. Zoals de surrealisten waarop de albumhoes geïnspireerd is, in het bijzonder Magritte, liet Montevideo de fantasie een vrije loop, zie de vele te ontdekken geluidjes, maar om het niveau van de grootmeesters te bereiken zullen ze nog vaak moeten vrij associëren.
Album verdeeld door EMI