Soms moet een band niet veel doen om een imago op te bouwen. Het uit Minsk afkomstige Molchat Doma (Молчат Дома) is zo’n band. Het drietal noemt ‘Belarus’ thuis, een plaats die recent beroerd werd door wekenlange protesten, een republiek die verrezen is uit de as van de Sovjetunie. Molchat Doma werd opgericht in 2017 en klinkt alsof de jaren tachtig nooit opgehouden zijn met bestaan.

De band won erg aan populariteit in 2020. Hun tweede album Etazhi (Этажи) werd dit jaar heruitgebracht. Daarop staat het deprimerende nummer ‘Sudno (Boris Ryzhzy)’, met als tekst een gedicht over een kleine kamer en de dood. Maar minstens even deprimerend is hetzelfde nummer viraal zien gaan op TikTok, en mensen hun outfits te zien showen op donkere synths, gitaren en beats.

De hoes van monument maakt gebruik van de beeldtaal van het communisme en de vervlogen tijden van het IJzeren Gordijn. En toch wordt het geluid van Molchat Doma overduidelijk beïnvloed door ‘westerse’ bands als The Cure, Joy Division en New Order. Ze mengen het tot een eigen sound die het midden houdt tussen new wave, postpunk en synthpop. In tegenstelling tot het retro artwork van voorganger ‘Etazhi’ oogt de nieuwe hoes grotesk 3D-getekend en ongeïnspireerd.

Duik mee in de grauwe sfeer van opener ‘Utonut’, maar hou je hoofd boven water, want de titel betekent zoveel als zinken/verdrinken. De synths en luchtige percussie zetten de toon. Donker doch dansbaar. ‘Obrechen’ (gedoemd) is een meeslepend trage klaagzang waar de lage stem van Egor Shkutko de gitaar en de bas wonderwel complementeert. Tijd om je dansschoenen die al maandenlang stof liggen vergaren uit de kast te lichten, en aan te trekken voor ‘Discoteque’. Knip de lichten uit en Танцевать, ofte, dans! ‘Discoteque’ gaat over het hedonistisch genot van de hele nacht door dansen alsof het niet zeker is of de zon nog opkomt en de diepe connectie met de muziek.

‘Otveta Net’ (geen antwoord) knoopt weer aan met neerslachtige melancholie en schildert het beeld van de onverdraaglijke leegte na een relatiebreuk. Een uitgebrande kaars in een flessenhals, het gekraak van de naald in de laatste groeven van een plaat, en een overheersend gevoel van het eigen futiele bestaan. ook ‘Zvezdy’ (sterren) gaat over een opengereten hart, de zanger identificeert zich met de maan terwijl de ander de sterren voorstelt.

‘Leningradskiy blues’ is niet je typische bluessong, maar een postpunk klaaglied over Sint-Petersburg met de typische gecomprimeerde drumsound uit begin jaren tachtig. De gitaar maakt bij de outro nog enkele frivole sprongetjes alvorens de bas de eindnoot aanslaat. ‘Lubit’ I vopylnyat’ sluit ‘Monument’ af en begint met een aanstekelijke basriedel gevolgd door een al even uitnodigend gitaardeuntje. Daarop komt de donkere stem van Shkutko die zingt als ware het een zeemzoete ballad.

Molchat Doma verandert weinig aan hun donkere en meeslepende recept, maar de ruige kantjes en ruwere productie zijn eraf geschuurd na het tekenen bij het Amerikaanse label. Zo lijkt de hoes ook een stukje gepolijster dan die van de voorganger ‘Etazhi’. Daarmee verliest de band jammer genoeg een klein beetje van hun unieke karakter. Uiteindelijk doet dat weinig afbreuk aan het feit dat je ‘Monument’ in een donkere kelder kan opzetten en kan meeschuifelen alsof we al vijftig jaar lang in de jaren tachtig leven, maar hopelijk blijven ze voor volgend werk weg van de eenheidsworst.