Dat Mogwai een band is met een zekere significantie staat buiten kijf. Je krijgt steeds wat je verwacht van de heren uit Glasgow, maar toch nooit twee keer hetzelfde. Het vijftal heeft in zijn 25-jarig bestaan nooit iets uitgebracht dat er best niet was geweest en dat wil na tien volwaardige platen en enkele filmscores wel wat zeggen. Allicht zijn enkele fans van het eerste uur afgehaakt sinds de eeuwwisseling, maar de verkoopcijfers bewijzen dat de evolutie van Mogwai’s sound eentje van positieve aard is. Zo bleek het uit 2017 uitgebracht ‘Every country’s sun’ nu al het best verkopende album van de band. De levenslust van Mogwai wordt dus met elke release verlengd. Evenwel de bands liefde voor de mensheid duurt op ‘As the love continues’ voort.

Het is een cliché om de Schotten in het postrockhokje te stoppen. Toch is ook ‘As the love continues’ een plaat geworden van weinig woorden. Enkel ‘Ritchie Sacramento’ bevat zang. Desalniettemin blijkt de visie van de band toch breder te zijn geworden. De muzikale beleving staat zoals altijd centraal. Deze laveert van grootse epiek (‘Dry fantasy’ en ‘To the bin my friend, tonight we vacate earth’) tot hoofdschuddende rock (‘Drive the tail’ en ‘Ceiling granny’). Elektronisch geëxperimenteer met drumcomputers en vocoders (‘Here we, here we, here we go forever’ en ‘Fuck off money’) passeren eveneens de revue. Genoeg elementen dus om de muziek van voldoende textuur te voorzien.

In een ideale wereld was het plan om overzees te gaan en samen te zitten met producer Dave Fridmann. Deze stond eerder al in voor de productie van onder meer The Flaming Lips en Mercury Rev. Ze zouden samen de studio in duiken, al gooide de pandemie daarbij roet in het eten. De samenwerking werd echter niet aan banden gelegd en via talloze videocalls wist Fridmann Mogwai wederom als Mogwai te doen klinken. Zo beelden we ons in dat ‘Pat stains’ live nog net dat tikkeltje magischer zou klinken. Ook de verschroeiende gitaren op afsluiter ‘It’s what I want to do, mum’ zouden onze haarcellen daags nadien nog doen natrillen dankzij de luidsprekers van de AB.

Vanaf de eerste noten wordt al snel duidelijk dat ‘As the love continues’ een klassiek Mogwai-album is geworden. Stuart Braithwaite & co doen het nog steeds puur voor de muziek en voor het podium. De plaat berooft je andermaal van de tijd en zal dat plichtsbewust nog lang volhouden.