Doorgaans besteden we niet zoveel aandacht aan acts die vooral teren op nostalgie naar de jaren tachtig; ze hebben weinig meerwaarde en klinken simpelweg vaak hetzelfde. In het geval van Holygram maken we echter graag een uitzondering. In 2016 bracht de band een eerste ep uit en de twee vooruitgestuurde singles wisten ons alvast warm te maken voor debuutplaat ‘Modern cults’ – en die mag er wezen.

De Duitse groep bevindt zich voornamelijk aan de gotische kant van het postpunk-spectrum, waar momenteel de plak gezwaaid wordt door acts als Drab Majesty, Soft Kill en sinds kort ook Whispering Sons. Onderscheiden doet Holygram zich dankzij een beheerste frontman, die van nature een aangenaam stemgeluid bezit en minder frequent de behoefte heeft om de theatrale kant op te gaan, iets waar andere “vleermuizen” wel vaak onder lijden.

De kruisbestuiving van genres als shoegaze en krautrock die het vijftal hier vakkundig demonstreert, zorgt ervoor dat deze gotische postpunk net wat meer te bieden heeft dan overige genregenoten. ‘Modern cults’ kent daardoor een aantal uitstekende songs, zoals de titeltrack en de twee opwindende singles ‘Signals’ en ‘A faction’. Onheilspellende baslijnen, zware drums, krijsende gitaren en bezwerende synthesizers – de klassieke elementen zijn allemaal aanwezig. Gelukkig kan Holygram dit stereotype overstijgen dankzij de sterke instrumentale inkleuring van de songs.

Met het glorieuze ‘Hideaway’ en ‘Odd neighbourhood’, waar beelden van een spookachtig verlaten dorp door onze gedachten flitsten, schakelen de Duitsers een versnelling lager en dat resulteert eveneens in melancholische toptracks. De laatste in die categorie is afsluiter ‘1997’, dat met zijn “look away in silence”-zanglijn en tribale drums een overduidelijke ode is aan ‘Atmosphere’ van Joy Division, maar wel eentje dat met smaak gebracht is.

Een alom bekende valkuil in de gothic rock-contreien is eentonigheid, en Holygram weet deze evenmin te vermijden. Nummers als het repetitieve ‘She’s like the sun’ en ‘Still there’ borduren te lang verder op een weinig interessante riff, en ‘Dead channel sky’ – wat makkelijk een mindere track van The Soft Moon had kunnen zijn – is een onnodig tussendoortje dat kampt met een gebrek aan inspiratie. Ondanks dat de teksten ook niet bepaald van een hoog niveau zijn, leiden ze toch niet af. Dit is nu eenmaal een plaat die het vooral moet hebben van die indrukwekkende new wave-sound.

Vernieuwend is Holygram nergens, wat natuurlijk wel te verwachten is van een band die heimwee naar de jaren tachtig zo onmiskenbaar omarmt. De groep had echter een duidelijke vooropgestelde visie voor ogen en slaagt er met ‘Modern cults’ in om deze visie helemaal te realiseren. Eliminatie van de eerder genoemde zwakkere tracks had kunnen leiden tot een nog sterker geheel, maar wie donkere new wave een warm hart toedraagt gaat hier ongetwijfeld van genieten.