Een viertal jaren geleden kwamen vijf Australische jonkies op de proppen met een ode aan de psychedelische jaren 60, ‘Innerspeaker’ genaamd. Sedertdien dwalen de sixties in het collectieve geheugen van menige jonge band. Eén van die pretendenten van Tame Impala ontstond in 2011 in Brussel. Het vijftal doopte zichzelf Moaning Cities en kwam onlangs met ‘Pathways through the sails’, een hedendaagse interpretatie van rock -‘n-roll en psychedelica.
Deze jeugdige Brusselaars hebben duidelijk enige bewondering voor The Doors – volkomen terecht overigens, elke middelbare school zou Jim Morrison en co als verplicht luistervoer moeten invoeren – maar de prominente aanwezigheid van de sitar doet ons vermoeden dat ook George Harrison in hun platenkasten vertoeft. Gezien de verscheidenheid aan elektronische en technologische snufjes in het huidige muzieklandschap, kunnen we de keuze voor het Indische snaarinstrument bovendien enkel bewonderenswaardig noemen.
Als ‘Bread and games’ de plaat aftrapt met een moddervette gitaarriff, wanen we ons even op het grondgebied van Black Rebel Motorcycle Club. Vervolgens komt de band aanzetten met ‘Shipbreakers’, een trage veldslag tussen de sitar en de elektrische gitaar die uitmondt in een door de drums afgekondigde wapenstilstand. ‘Witches and dames’ is een stevige rocker die leunt op een surfritme en niet misstaan had op ‘Strange fruits and undiscovered plants’ van het Nederlandse Dewolff. Daar staat dan weer tegenover dat het tweede deel grotendeels van mindere kwaliteit is. ‘Easter’ heeft meer weg van een overdreven lang uitgesponnen jamsessie dan van een volwaardig nummer, ‘Peaking slow’ sleept een overdosis sitar met zich mee en ‘Algiers’ is een buitenbeentje dat neigt naar overbodigheid.
Maar de Brusselaars geloven klaarblijkelijk in het credo save the best for last. ‘Panic in the dark’ weet nog eens rechttoe rechtaan te overtuigen en op ‘Please to lose’ windt de band ons moeiteloos rond hun vingers middels enkele psychedelische uitspattingen en de oerkracht van Valérian Meuniers stem. De uiterst verrassende hidden track houdt er een ietwat dylanesque geluid op na. Er wordt wat gas teruggenomen en zowel de mondharmonica als de subtiele samenzang laat horen dat het voor Moaning Cities niet altijd moet scheuren om intrigerend te zijn. En als we toekomstmuziek horen bij een band die houdt van het verleden, komt het allemaal wel goed.
Moaning Cities live zien kan binnenkort in Brussel (VK, 28.05, info & tickets).
Album verdeeld door LC Music
