Karen Marie Ørsted is het popfenomeen dat voor de meesten bekend staat als “die van ‘Lean on'”. Toch is MØ ooit ontpopt uit de Deense underground. Met haar band Mor schuimde ze duistere kelders en kroegen af met gevaarlijke punk. De eerste afwijking daarvan – ‘No mythologies to follow’ – was een plaat die daar nog ontwenningsverschijnselen van vertoonde. Van de pittige, maatschappijkritische pop die ze toen maakte blijft vandaag niet veel meer over. We zijn MØ verloren aan de commerciële massaproductie.
De weg naar ‘Forever neverland’ was lang. ‘NMTF’ kwam uit in 2014 en de opvolger werd absoluut voor het einde van 2017 al beloofd. Dat was na het overweldigende succes van Major Lazers single ‘Lean on’. De inwendige strijd tussen eigenheid en commercieel succes werd duidelijk in alle projecten die erna volgden. Er was de samenwerking met Justin Bieber. We werden zoet gehouden met een ep die de perfecte belichaming is van dit vurige gevecht. Morsdoodsimpele slagzinnen met bizarre exotische producties en een heel klein vleugje oldschool MØ. Ook live was een shift merkbaar. De Melkweg in Amsterdam was drie jaar geleden een baken van uniekelingen die vooraf onder andere stonden te discussiëren over de meest interessante feministische activist van het moment. Bij de vorige passage in de AB twee jaar geleden stonden we tussen mensen die oorverdovend gilden bij nummers over uitgaan en stukgelopen liefde.
Over de jaren heen zijn de teksten alleen maar oppervlakkiger geworden. Op geen enkel moment zet Karen aan het nadenken. Waar ze van ‘NMTF’ nog een paar uiterst interessante herwerkte night versions maakte, lijkt het alsof ze nu hoogstens halfslapend wat losse ideeën noteerde in het boekje op haar nachtkast, zonder nadien nog te sleutelen aan de inhoud. Met de iconische vlecht lijken haar krachten op Samson-esque wijze verdwenen te zijn. Waar is de MØ die een knullige cover van Frank Oceans ‘Lost’ maakte? Wat doen die intacte hoeken overal?
Doorstoten naar de mainstream hoeft niet per se slechte muziek te betekenen maar er blijft slechts een fractie over van de voormalige en potentiële artistieke kwaliteit. Nummers als ‘I want you’ en ‘Trying to be good’ gaan werkelijk nergens heen en zijn ronduit vervelend. Wanneer je het qua memorabiliteit moet hebben van de elektrische doedelzak in ‘Blur’ dan weet je dat het fout zit. Het is samen met ‘Sun in our eyes’ het enige wat een beetje blijft hangen. Al zou niemand erachter moeten komen hoe een elektrische doedelzak klinkt.
Diplo en Major Lazer hebben MØ geen deugd gedaan. Op ‘Forever neverland’ blijft ze compleet ontregeld achter met een verzameling nummers die er nergens echt inhakken. Daar kunnen zelfs bijdragen van Charli XCX en Empress Of niets aan doen. Er is echt gezocht naar lichtpuntjes en sterke momenten in deze moeilijke tweede. Ondergetekende kreeg ten tijde van ‘No mythologies to follow’ mails van Spotify dat ze tot de top 10% luisteraars van MØ behoorde. Meer dan eens hunkert Ørsted naar huis op dit album. We moeten helaas vaststellen dat ze naast haar noordelijke roots tevens het muzikale noorden kwijtgeraakt is. Bij ons verdwijnt ze grotendeels uit de playlists en daarmee ook uit de mailbox.
