De drie familieleden van Migos komen op het juiste moment met hun debuut naar buiten: iedereen die de ontwikkelingen in hiphop volgt, heeft zijn oog momenteel op Atlanta gericht. De typische sound die ontstaan is in de traps – huizen waar drugs gedeald werd, alsook een verwijzing naar de moeilijkheden om die levensstijl te overstijgen – verovert langzaam maar zeker de wereld.
Geen wonder dat Migos op ‘Yung rich nation’ triomfantelijk klinken. De wereld ligt (tijdelijk) aan hun voeten, en zij zijn een van de eersten uit hun lichting om een officiële plaat uit te brengen. De titel van hun album straalt dit al uit, maar vooral de muziek toont deze houding. Een voorbeeld is ‘Migos origin’, waar in het refrein gerefereerd wordt naar de weinige inspanningen die het trio moest doen om de hele muziekindustrie naar zijn hand te zetten. Op het volgende nummer ‘Spray the champagne’ verpakken ze de boodschap nog minder subtiel: “Young niggas got the crown / OG’s they respect us” luidt het daar. Toch komt dat opgetogen gestoef niet goed over. Tijdens het beluisteren van het werk krijgt ondergetekende de indruk dat Migos niet doorhebben dat ze meer in de slipstream van Future of Young Thug naar bekendheid zijn geschoten, dan op zichzelf. De heren zijn bij momenten zelfs een parodie van zichzelf. Op ‘Gangsta rap’ claimen ze de terugkeer van dat genre. Ze bedoelen natuurlijk de periode van N.W.A., maar geven eerder de indruk een reïncarnatie van 50 Cent te zijn. Door dat ontbrekend zelfbewustzijn komt hun muziek soms zeer lachwekkend en stereotiep over.
Vooral Honorable C.N.O.T.E. heeft achter de knoppen gezeten en het gevolg hiervan is dat te veel nummers onderling inwisselbaar zijn. ‘Just for tonight’ valt wel op. Migos zijn zeker niet de eerste om het toe te passen, maar een Chris Brown-refrein werkt zo goed als altijd om wat variatie en smoothness in de muziek te steken. De andere gast, Young Thug, doet het dan minder goed. Op ‘Cocaina’ kan hij te weinig zijn stempel drukken. Voor het overige geeft de song ons een dubbel gevoel. Het extreem repetitieve refrein doet meteen terugdenken aan ouder werk als ‘Hannah Montana’ of ‘Versace’, maar op een langspeler werkt zoiets minder goed. Hierdoor wordt iets wat een hoogtepunt moest zijn, meegetrokken in de negatieve spiraal van het overige werk.
Hoewel niemand hiphop met een boodschap had verwacht van Migos, blijft toch een gevoel van teleurstelling hangen. Te weinig werk dat ons voorgeschoteld wordt, loopt immers in de kijker. Het drietal beseft al te weinig welke het indruk het maakt (hint: niet goed), en geeft zo hiphopcriticasters meer dan voldoende ammunitie om te zeggen dat rappers het enkel over nietszeggende, materiële zaken hebben. Waar collega’s zoals Future en Young Thug de persiflages achter zich laten, zoeken Migos die juist op, waardoor hun debuut niet alleen een gemiste kans is, maar ook een album met een erg beperkte houdbaarheidsdatum.
Album uitgebracht via 300 entertainment.
