Het duurt slechts een paar seconden voordat een sitar z’n opwachting maakt op het debuut van MIEN, en je hebt weinig stimulerende middelen nodig om je ‘Tomorrow never knows’-gewijs te laten meevoeren naar een kleurrijke bestemming. Het was die sitar die het zaadje planten voor deze bescheiden supergroep. Het instrument verenigde in handen van Rishi Dhir (Elephant Stone) The Black Angels-frontman Alex Maas, The Horrors-bassist Tom Furse en electronica-expert John-Mark Lapham (The Earlies).

Wat begon met een demo van The Beastie Boys, groeide uit tot ‘Black habit’, het tweede nummer van het zelfgetitelde album. Synthesizers nemen daarop de overhand, en de tweestemmigheid van Alex Maas en Tom Furse en de gedempte drums zorgen voor wat warmte bovenop de kille electronica. In ‘You dreamt’ ontbreekt die warme toets, en je waant je meteen in een sci-fi ruimtestation naar keuze. Het broeierige ‘Ropes’ balanceert dan weer tussen slechte lounge-compilaties en de achtergrondmuziek van de pitabar om te hoek.

Hier en daar laat Alex Maas zich gelden als frontman. Zowel het overtuigende ‘(I’m tired of) Western shouting’ als het nijdig galmende ‘Hocus pocus’ hadden moeiteloos op de recentste The Black Angels-plaat kunnen staan. We missen Maas dan ook het instrumentale middenstuk ‘Other’, dat behalve nodeloze sfeerschepping weinig om het lijf heeft. Die sfeerschepping door synthesizers en loops overheerst naar het einde toe het geluid van het viertal. ‘Odessey’ bouwt met behulp van een Aziatisch koortje op naar een climax die er nooit komt, en ‘Earth moon (reprise)’ lijkt je te willen induffelen vooraleer je op kosmische reis vertrekt. We appreciëren het gebaar, maar na zo’n gretige start neemt de onverwacht zachte landing wel alle adrenaline weg.

‘MIEN’ heeft zijn sterke momenten en is veel meer dan zomaar een samenwerking tussen vier bevriende muzikanten. Ondanks de duidelijke invloed van The Black Angels vindt de groep een eigen geluid, al lijkt het alsof ze enkele sterke ideeën misten om een volledige plaat te vullen.