Een groepje uit Los Angeles? Ja, zo zijn er wel wat. En dit groepje, Midnight Faces, brengt zijn debuut uit. Hiervoor werkten Philip Stancil en Matthew Warn samen met producer Jason Martin, bekend van zijn werk met onder meer The Drums en Cold War Kids. Dit volstaat om onze nieuwsgierigheid op scherp te zetten.
De titelsong trekt de plaat op gang met een groots geluid. Vele stadionacts hebben eerst enkele pareltjes op hun naam staan, alvorens ze hun sound transformeren naar deze proporties. Driewerf helaas, deze Amerikanen zouden beter beginnen met kleiduifschieten in plaats van meteen op de hoofdvogel te mikken. Ook op ‘Crowded Halls’ – hebben ze hun ambitie al in een song omgezet? – en ‘Holding On’ klinkt de zang lichtjes geforceerd en de synthdeuntjes ietwat vervelend.
Maar er is nog hoop. In het minder grootschalige ‘Feel This Way’ blijft de kitscherige bombast achterwege en slaan ze een weg in die Owl City enkele jaren geleden een hitje opleverde. ‘Now I’m Done’ bevindt zich evenzeer in het rijtje van radiovriendelijke popsongs die een beleefde glimlach op het gezicht toveren. De enthousiaste oohs en een nadrukkelijk aanwezige tamboerijn doen ons even de rest van ‘Fornication’ vergeten. Want over wat volgt kunnen we kort zijn: kitscherige bombast. Of hadden we dat al eens een keer vermeld?
Nu het rondje poprock meets new wave gefinaliseerd is, missen we het geluid dat weerklonk uit onze speakers nauwelijks. Met zekerheid delen we mee dat deze plaat onze eindejaarslijstjes niet zal bestoken. Als dit debuutalbum van Midnight Faces één ding bewijst, dan is het dat de grens tussen kitsch en groots flinterdun is.
Midnight Faces heeft momenteel geen concerten gepland in België of in Nederland.
Album uitgebracht in eigen beheer
