Mick Jenkins is de eerste major rapper die een kogel lost dit jaar. ‘The circus’, een zeven nummers tellende ep, is het eerste wapenfeit van het jaar. De rapper uit Chicago verdiende zijn sporen met de gesmaakte releases als ‘The healing component’ en meest recent ‘Pieces of a man’ en werkte onderweg samen met onder andere Chance The Rapper, Noname en Saba. De top van Chicago dus.

Meer dan een tussendoortje is dit echter niet. Grote producers zijn hier afwezig en naast Earthgang is er geen feature te bespeuren. De runtime van net geen twintig minuten geeft evenmin aan dat we gaan voor diepgang, met nog geen drie minuten per track. Jenkins zelf lijkt er ook niet bepaald flauw over te doen: zelden klinkt hij écht scherp. Met ontspannen zijn is niets verkeerd, maar hier klinkt hij iets te veel te gemakzuchtig. En zoals iedereen weet is ‘te’ nooit goed en hier stonden er zowaar twee.

Het begint al bij ‘Same ol’, waar de beat toch niet zo goed bij de flow van Jenkins past. ‘Carefree’, de single, is exact wat de titel doet vermoeden: een gezapig rapliedje dat baadt in de westcoast beats zoals .Paak het zou doen. Een gemiste kans, want onder al die ‘niets aan het handje’vibe schuilt een verhaal van politieprofilering op basis van ras. Actuele, harde onderwerpen waar hier iets te zorgeloos lijkt mee omgesprongen te zijn.

De feature van Earthgang is een gemiste kans. ‘The light’ is loom en traag en vergeet de lekkere flows van zowel Jenkins als Earthgang écht in de verf te zetten, terwijl daar net hun sterkte zit. ‘The fit’ en ‘Flaunt’ doen ons iets goedkeurender luisteren, al blijft het al bij al toch vooral de betere middelmaat. De uitschieter die Jenkins zijn oeuvre meer kleur weet te geven ontbreekt hij duidelijk op ‘The circus’. Voor zijn negentien minuten lijkt het kleinood verdacht lang te duren, en dat is helaas geen goed teken met het oog op onze rotatie voor 2020.