Hoe aanstekelijk het ook mocht zijn, fans van het eerste uur zullen toch even met de wenkbrauwen gefronst hebben bij het horen van de nieuwe weg die Michael Kiwanuka even leek in te slaan. De dansbare synth-funk van zomerhitje “Money” bleek echter niets meer dan een schijnbeweging te zijn, want daarvan geen spoor op zijn derde album ‘Kiwanuka’. Het meer gelaagde ‘You ain’t the problem’ en het ingetogenere ‘Hero’ gaven een beter beeld van wat we mochten verwachten van de immer evoluerende soulzanger.

‘Kiwanuka’ draagt niet voor niets de achternaam van de Brit met Oegandese ouders. Het succes van debuut ‘Home again’ leverde hem naar eigen zeggen heel wat opmerkingen op van commercieel denkende mensen die een omdoping tot een meer catchy artiestennaam de logische volgende stap vonden. Een kleine identiteitscrisis later kreeg hij bij Polydor Records dan toch de ruimte om – geboortenaam intact en trots op zijn identiteit – de opvolger uit te brengen van ‘Love & hate’, waarop producers Danger Mouse en Inflo hem naar een niveau hoger wisten te tillen.

Aan zo’n succesformule sleutel je best niet te veel, moet Kiwanuka gedacht hebben. Ook nu weer rekent hij op hun muzikaal vernuft om zijn schrijfsels net dat ietsje meer mee te geven. Zo worden we met behulp van de uitgekiende intro van opener ‘You ain’t the problem’ op slinkse wijze het album ingekatapulteerd. “Don’t hesitate / Time heals the pain / You ain’t the problem”, sust hij, als een man die zelf diep heeft gezeten en weet dat het licht ergens aan het einde van de tunnel te vinden is. De festivalhit in wording krijgt de nodige luchtigheid mee dankzij de opzwepende productie, waarbij het Gnarls Barkley van Danger Mouse nooit ver weg lijkt – zij het met Bill Withers ter vervanging van CeeLo Green.

Ook ‘Rolling’ krijgt dezelfde positieve drive mee als z’n voorganger, waarna de voet van het gaspedaal gehaald wordt en nummers meer ruimte krijgen om open te bloeien. ‘I’ve been dazed’, met psychedelisch gitaargetokkel en een zijstapje richting gospel, weet zich op die manier knusjes in je oorschelp neer te vlijen. Prachtnummers als ‘Piano joint (this kind of love)’, ‘Living in denial’ en ‘Hero’ krijgen dan weer een op maat gemaakte intro mee, hetgeen ervoor zorgt dat ‘Kiwanuka’ als een organisch geheel aanvoelt.

Kiwanuka slaagt erin dat niveau voor de rest van het meer dan vijftig minuten durende album vast te houden. Weelderige klankpaletten wisselen elkaar af terwijl de oprechte, gouden stem van deze nieuw-gevestigde waarde ons van funk naar soul tot neo-psychedelia loodst met in positiviteit wemelende melancholie. ‘Kiwanuka’ mag dan ook gezien worden als ’s mans beste werk en een opstapje van ‘Love & hate’ naar het hoogste schavot. Al wie een ticket wist te bemachtigen voor zijn uitverkochte optreden in Ancienne Belgique mag zich opmaken voor een onvergetelijke concertervaring.