Als je bij de naam Michael Feuerstack aan Snailhouse denkt, ben je zeker niet fout. De Canadees besloot vorig jaar dat huisje van zich af te schudden en onder zijn eigen naam verder te gaan. Na bijna vijfentwintig jaar in het vak van professionele creatieve duizendpoot kan hij al een behoorlijk cv op tafel leggen.
Bijna even lang is de lijst van mensen waarmee de muzikant samenwerkte op zijn nieuw offer aan de wereld: ‘The forgettable truth’. Pietro Amato (Bell Orchestre, Luyas) wordt aan de piano gezet. Peter Xirogiannis neemt bas voor zijn rekening en Mike Belyea (Jenn Grant) kan zich botvieren op de drums. Verder vinden we de zoetgevooisde stemmen van Little Scream en Nick Cobham (Olympic Symphonium) en de viool van Sebastian Chow terug. Hierdoor kan Feuerstack zich helemaal toeleggen op de zang, hetgeen een album met folk voor grote mensen oplevert, vol antwoordloze vragen.
Het album begint goed met ‘Receiver’ en weet dit ritme ook even aan te houden. We worden getrakteerd op een mengelmoes van uptempo nummers (‘The devil’) en songs waarop het draait om de simpele combinatie van de man met zijn gitaar en de mijmeringen des levens. (‘Cemetery trees’, ‘Clackity clack’).
Maar na een tijdje merken we onze aandacht toch wat verslappen. Hier en daar krijgen we nog een energetische opflakkering, om dan vanaf ‘Glacier love’ gedurende vier liedjes lang weg te ebben in een uniforme brij van rustige folk volgens het boekje. Geen enkel steekt er noch met kop, noch met schouder bovenuit. Twaalf nummers zijn er dus misschien net iets te veel. Enkele van de laatsten hadden zeker weggelaten kunnen worden, zonder dat we het gevoel zouden krijgen iets te missen.
“I told you when I met you I was very hard to please.”, zingt Feuerstack in ‘I wanted more’. You and us both, meneer Feuerstack, dus vergeef me dat ‘The forgettable truth’ ons niet helemaal lyrisch krijgt.
Album verdeeld door Forward Music Group
