We waren ze even uit het oog verloren, de mannen van Metz. Toen hun gelijknamige debuut uitkwam in 2012, grepen ze de toehoorder nog bruusk bij de keel. Stilstaan is echter achteruitgaan waardoor het trio uit Toronto anno 2024 een andere smoel toont. De brute noise van weleer wordt op ‘Up on gravity hill’ met een meer subtiele en sensitieve aanpak benaderd. 

Acht nummers waarvan het merendeel boven de vier minuten afklokt. Het was ooit anders in het universum van Metz. Zonder bruusk van koers te veranderen is er sprake van een duidelijk hoorbare evolutie. De in your face noiserock vormt nog steeds het fundament. De daarop opgetrokken nummers voelen dan weer meer verfijnd en open aan. In de voorbije jaren ging de aandacht van zanger/gitarist Alex Edkins en bassist Chris Slorach naar enkele zijprojecten. Iets wat, aldus Edkins, bewust of onbewust een invloed had op het maakproces van het nieuwe album. De explosieve, eerder eenzijdige aanpak heeft plaats gemaakt voor een breder scala aan emoties.

Vanaf opener ‘No reservation/love comes crashing’ maakt Metz duidelijk dat ze melodisch en dynamisch uit een ander vaatje tappen. De ritmesectie laat zich nog steeds hardnekkig gelden, terwijl ook de gitaarpartijen regelmatig van weerhaken is voorzien. Het is echter de ruimte die wordt ingenomen die het verschil maakt. Het kruit aan de lont wordt niet aangestoken door de snelheid van aanvallen, maar door de beredeneerdheid ervan. De aandacht voor harmonie en het gebruik van popstructuren voegen licht en lucht toe. Emoties krijgen hierdoor een verhalende rol in plaats van dat ze razend tekeer gaan. Meer dan eens moesten we hierdoor denken aan het werk van…And You Will Know Us By The Trail of Dead. ‘99’ koppelt op soortgelijke manier een onheilspellende muzikale verhaallijn aan luistergemak zonder aan beklijving in te boeten. 

Metz infuseert op ‘Up on gravity hill’ hun noise en punk genen met een onbuigzame esthetiek. Dankzij de productie die de nodige aandacht besteedde aan evenredigheid in de mix tussen de instrumenten, vindt de plaat een sterke balans tussen schuren en polijsten. De dwingende ondertoon in combinatie met de melodieuze gitaarlijnen maken zo van ‘Wound tonight’ een soort Oasis op steroïden. Soms zijn we verbolgen als band die we lief hebben de voor hen platgetreden paden durven verlaten. In dit geval, én nadat we de plaat hebben laten groeien, vinden we Metz geloofwaardig ouder worden.  

Het meest verrassend klinkt Metz tijdens afsluiter ‘Light your way home’, een ballade die aanleunt bij de shoegaze van Slowdive. Het trio omarmt hier onverstoorbaar een open en meer log geluid. Mocht dit de voorbode zijn van wat de band in de toekomst voor ons in petto heeft, kunnen we alvast aannemen dat Metz met ‘Up on gravity hill’ aan een nieuwe, harmonieuze fase van hun bestaan als band is gestart. 

Metz stelt hun nieuw album voor in Trix op 22 november (tickets & info).