Sinds Emily Haines als soloartieste een aantal jaar geleden ons hart met een voorhamer aan diggelen sloeg, kan ze niets meer verkeerd doen in onze wereld. Met haar band Metric bewandelt de Canadese chanteuse al vier platen lang het glibberige bergpad tussen indiecredibiliteit en popgevoeligheid, een evenwichtsoefening die eerder al tig bands een fatale val in de dieperik gekost heeft. Metric slaagt er ook met de vijfde ‘Synthetica’ in om nieuwe zieltjes te winnen zonder oude fans met de riek te verjagen.
“I’m just as fucked up as they say”, zingt Haines in opener ‘Artificial Nocturne’ en je denkt dat je luistert naar een getroebleerde puber in plaats van een gevestigde zangeres die langzaamaan de veertig nadert. Maar Haines heeft een zekere je-ne-sais-quoi waardoor ze er niet alleen mee weg komt, maar waardoor je ze ook op haar woord gelooft. We horen een zekere spanning die een heel nummer aanhoudt, zonder ook maar één keer te ontsteken.
Metric heeft iets te vertellen op ‘Synthetica’. Volgens Haines gaat de plaat over het echte versus het artificiële en over “thuisblijven en uit je huid willen kruipen omdat er niets gebeurt.” Dat gevoel brengt de band over door urgenter te klinken dan een alarmsignaal, waarbij Haines zingt alsof ze aankondigt dat er een bom op de bus ligt. Neem nu het bombastische ‘Youth Without Youth’: een dansje van Blondie en Muse, met synthesizers groter dan flatgebouwen, een hedendaagse update van de knallers die op elk van hun albums staan. Het nummer kan dan ook probleemloos in het rijtje met ‘Dead Disco’, ‘Monster Hospital’ en ‘Gold Guns Girls’.
Dat gejaagde gevoel zit ook in het compleet door aah-aahs aangedreven ‘Speed the Collapse’. In ‘The Wanderlust’ zijn de gastvocalen van Lou Reed dan weer een even ongenade gast als Walter Capiau op een kinderfeestje in Plopsaland. Normaal zijn we fan van de norse Velvet Underground-frontman, maar hier moet hij het vlotjes afleggen tegen de speelse en jeugdige stem van Haines. Gelukkig is er nog ‘Dreams So Real’ met dat schijnbaar verveeld gezongen refrein: “Shut up and carry on, a scream becomes a yawn.” Want apathie is dodelijk.
Volgens Haines is ‘Synthetica’ een optelsom van alles wat Metric al gedaan heeft. Dat klopt ook wel, maar spijtig genoeg hebben ze bijna alles al wel eens beter gedaan op een van hun vorige albums. Wilt dat zeggen dat de Canadezen een slechte plaat gemaakt hebben? Verre van! Het is eerder een gevolg van een lat die ze zelf duizelingwekkend hoog hebben gelegd.
Metric live zien kan binnenkort in Amsterdam (Melkweg, 04.07, info & tickets).
Album verdeeld dor PIAS