Het mag duidelijk zijn: Carson Cox heeft een haat-liefdeverhouding met de indiewereld. Die onderscheidt hij duidelijk van de DIY-scene, het milieu waar hij en zijn muzikanten eigenlijk vandaan komen. Op vorige albums gebruikte de groep en de sterk aanwezige frontman net de spanning tussen die twee werelden om tot een eigenzinnig geluid te komen dat pop en noise verenigde. Nu waagt het gezelschap de sprong en komt het naar buiten met haar meest experimentele zet tot nu toe: een rechttoe rechtaan alternatief popalbum.
Opvallend is hoe de zanger zich in zijn rol van indiester probeert te wringen. De man gaf in een interview met Noisey aan dat hij de overromantisering van artiesten door zijn toekomstige doelpubliek gevaarlijk vindt, maar speelt wel handig op deze trend in. Cox plaatst zichzelf dan ook centraal in ‘After the end’ met theatrale vocals die glad en retro klinken. Daarmee volgt hij het voorbeeld van idolen als Morrissey en Serge Gainsbourg, figuren die overigens naast hun zang ook omwille van hun persoonlijkheid berucht werden. Dat de band voor het eerst in haar muzikale carrière songteksten in het artwork verwerkte is misschien een minder opzichtig, maar even significant teken.
Ooit stond de frontman nog bekend voor erbarmelijk gekrijs, de afgelopen jaren heeft hij echter hard gewerkt en voor de nieuwe plaat vond hij zelfs zijn innerlijke croon. Een nummer als ‘Little killer’ staat of valt voor de luisteraar met Carsons keelgeluid. Toch zorgt ook de instrumentatie mee voor het controversiële geluid. De gitaarsound is vaak eerder klassiek, hier en daar treden de snaren zelfs even naar de voorgrond in de vorm van een solo. Het geheel klinkt daardoor bij momenten over the top, maar dat heeft het album nodig om te blijven boeien.
Net als The War On Drugs zoekt Merchandise aansluiting bij quasi-legendarische groepen om zichzelf zo een “tijdloos”-label aan te meten. Als het opzet was om over te komen als een echte independent band, dan is het kwartet daar bijzonder goed in geslaagd. Wat dan wel weer ontbreekt, is de emotionele lading die Adam Granduciel zijn songs kan meegeven. Die traan wordt hier vervangen door een halve lach. Dat is niet genoeg om de kwaliteit van bijvoorbeeld ‘Lost in the dream’ te evenaren, maar wel om ons bij elke luisterbeurt weer te amuseren.
Op 17 november kan je Merchandise aan het werk zien in Antwerpen (TRIX, info & tickets), op 28 september speelt de band in Amsterdam (Paradiso, info & tickets).
Album verdeeld door V2
