Melody Prochet – of langer: Melody’s Echo Chamber – is aan haar derde album toe. Na het eclectische ‘Bon voyage’ lijkt ze terug te keren naar de veiligere combinatie van Franse pop en lichte psychedelica. Melody neemt haar tijd voor haar muziek, en wij hebben ook de onze genomen om ‘Emotional Eternal’ te overzien. Het is een album dat comfortabeler en zuiverder klinkt dan haar vorige twee langspelers. In 2018 ging de artieste een wildere kant op met samples, progressieve nummers en drie talen. Melody keert terug naar haar éénduidigere roots zoals op haar debuut, maar schudt de door Kevin Parker beladen productie voorgoed van zich af. Melody’s derde langspeler wordt gekarakteriseerd door haar bekende afwisseling van het Frans en het Engels.

‘Emotional eternal’ begint direct met het gelijknamige nummer en een sound die eigen geworden is aan de muzikante. Aanwezige basmelodieën, een ijle stem en bezige drums leggen het fundament. De productie is minder chaotisch dan haar voorgaande werk. ‘Looking forward’ lijkt een melodie te introduceren die onthouden wil worden, maar deze blijft net niet hangen als oorworm. En misschien is dit wel het lot van het hele album. De nummers kennen een zekere hook, zoals de piano op ‘Alma’, maar er ontbreekt vaak iets wezenlijks in deze liedjes. Hier en daar zijn outro’s voorzien die een psychedelische jam laten horen, maar ze klinken vaak onpersoonlijk of ongeïnspireerd.

‘Emotional eternal’ heeft iets vreemds aan de hand. Als we het album horen en nummers zoals ‘Pyramids in the clouds’ nader gaan bekijken horen we een rijke compositie, fuzzyness afgewisseld met helder gefluit. Maar er wordt geen wereld neergezet, geen textuur voor ons muzikaal geheugen. ‘Where the water clears the illusion’ is een typisch voorbeeld van een leuk nummertje dat al snel vergeten wordt omdat het het album in zijn geheel geen anker geeft. Hier en daar wordt dit gecompenseerd met dromerige nummers zoals ‘The hypnotist’ waar de Franse roots van Melody zeer duidelijk worden. We weten even niet exact het onderscheid te maken tussen Melody Prochet en Gainsbourghs Melody Nelson.

Wat moeten we hier nu uit opmaken? ‘Emotional eternal’ is dik oké, maar zal niet eeuwig blijven hangen. En we hebben stilaan het vermoeden dat dit Melody ook niets kan schelen. Ze doet haar ding, op haar tempo en levert hier en daar leuke muziek. Wij gaan niet klagen.