Melody’s Echo Chamber trakteert ons dit jaar na ‘Emotional eternal’ op een bonusalbum. ‘Unfold’ is het verloren album van Melody Prochet in samenwerking met Kevin Parker (Tame Impala). Hoewel het project oorspronkelijk bedoeld was als opvolger van Melody’s eerste album, waar Parker ook aan meewerkte, belandden de quasi-afgewerkte nummers in de vuilbak. Naar verluidt wilde Melody er na de break-up van de twee geen verdere aandacht schenken aan iets wat haar deed denken aan het liefdesverdriet. Toch bewaarde ze enkele favorieten waar ze hier en daar aan sleutelde. Het resultaat is een kleine traktatie in het licht van de re-release van Prochets’ eerste album uit 2012. Een kleine toegang tot een archiefje van twintig minuten.

Melody laat weten dat het album onafgewerkt is, en een verzameling is aan opnames die ze graag met de wereld wil delen. Een hard oordeel over de staat van de nummers zou dus niet de bedoeling kunnen zijn. ‘Unfold’ klinkt op het eerste gehoor als de logische opvolger van Prochet’s debuutalbum. De psychedelica, de rommelige en karakteristieke drums van Parker ten tijde van Tame Impala’s Lonerism en een kleine portie achterstevoren geklingel. Een iets grovere sound dan het album ‘Emotional eternal’ eerder dit jaar. Waarschijnlijk ook wel een sound die fans van sinds het begin graag zullen horen.

Fuzzy gitaren en ijle stemmen, die vormen de basis van deze nummers. ‘Ocean road’ laat Parkers en Melody’s liefde voor Led Zeppelin weerklinken. Een Jimmy Page-riff en John Bonham-gedreun worden bijgestaan door een vlotte en mooie intrede van Prochets bleke stem. ‘Norfolk hotel’ is halverwege dan weer eerder een knipoog naar ‘Being the benefit of mr. Kite’ van The Beatles. We beginnen het toch jammer te vinden dat deze nummers nooit de laatste productielijn gevonden hebben.

‘From pink they fell into blue’, een typische titel voor de artieste, en ook het meest typische nummer dat ‘Unfold’ te bieden heeft. We hoeven ‘typisch’ hier niet negatief op te vatten, maar als het moment waarop het duo samen voor een laatste keer nog eens stralen. Een on-point psychedelische sfeer, een drumsound waarvan we beginnen te twijfelen aan Parkers oordeel waarom die in godsnaam verdwenen is na ‘Lonerism’ en niet meer te horen is op Tame Impala’s latere werk, een wobbly bas die halverwege in een drukkende fuzziness verandert, het zit er allemaal in. Aan het eind krijgen we met ‘Pieces of sound’ een kortstondige jam met de goeie ouwe psychedelicatruc van een fundament gebouwd op achterstevoren begeleiding.

Melody trekt deze truc toch wat te veel door, wanneer het laatste nummer van het album, ‘The cure’, het eerste nummer ‘Pêcheuse de Lune’ herhaalt maar dan andersom. Een beetje een inspiratieloos einde voor een bonusalbum dat toch een blueprint laat horen voor iets wat een pregnant stukje muziek kon worden. Melody’s Echo Chamber toont ons met ‘Unfold’ een stukje uit haar vroegere carrière. Het mag dan een klein klompje aan onafgewerkte nummers zijn, het is een uitnodiging voor een herwaardering van Prochets – intussen al te vergeten – eerste album.