Na het vertrek van Marty Suklow, medeoprichter van Wet, besloten overblijvers Kelly Zutrau (zang) en Joe Valle (producer) het project met z’n tweeën verder te zetten. Net als het in 2016 verschenen debuut ‘Don’t you’, gaat het ook hier weer om een breakup-album. Mogelijks zorgde de interne split voor wat extra inspiratie. Het uit Brooklyn afkomstige duo haalde er een rist co-producers en gastzangers bij in een poging om de muziek naar een hoger niveau te tillen.

Opener ‘Still run’ zet meteen de toon voor de rest van de plaat. Zangeres Kelly Zutrau heeft last van liefdesverdriet en weemoedig probeert ze haar zorgen van zich af te zingen. Haar teksten houdt ze graag zo vaag mogelijk. Kwestie van het geheel zo herkenbaar mogelijk te maken en je niet te veel in de war te brengen met details. Of valt het te wijten aan een gebrek aan creativiteit? Helaas gaat alles ook nog eens gepaard met slaapverwekkende instrumentatie. “It’s the hardest thing that I’ve ever done”, klaagt ze in het refrein. Profetische woorden wat betreft het beluisteren van hun tweede album.

Op ‘There’s a reason’ zit het weer niet mee voor Zutrau. “How did I fall so hard again?”, vraagt ze zich terneergeslagen af. Het is koffiedik kijken, al denk ik niet dat we het écht willen weten. Ook hier laten haar zangprestaties te wensen over en krijgt ze geen steun van de inspiratieloze begeleiding. Kan iemand haar uit haar lijden verlossen? Gastproducer Rostam Batmanglij (ex-Vampire Weekend) doet alvast een verdienstelijke poging om wat leven in de brouwerij te brengen op ‘You’re not wrong’. Met zijn handige combinatie van opzwepende drums, een zomers klinkende piano en speelvolle baslijntjes bezorgt hij Wet wat broodnodige schwung. Het werd allemaal al wel eens eerder en beter gedaan, maar wat is het een verademing.

Zo is het wel even goed geweest, dachten ze bij Wet. Wat volgt is een reeks middelmatige synthpopballads met slechts raar of zelden een klein hoogtepuntje. ‘Lately’ is een aardige popsong, Rostam probeert het nog eens op ‘This woman loves you’ en op de ingetogen afsluiter ‘Love is not enough’ kunnen we eindelijk nog eens geloofwaardige emoties waarnemen. Too little, too late. Nee, ‘Still run’ lijkt in hetzelfde bedje ziek als zijn voorganger en is een hopelijk snel vergeetbare tweede plaat van een schijnbaar inspiratieloze groep.