Je hebt heus geen gitaren nodig om een ferm potje te rocken: Matt and Kim zijn daar het levende bewijs van. Net zoals andere neusjes van de zalm uit de Amerikaanse muziekwereld is dit muziekduo afkomstig uit Brooklyn, en ook zij zijn vast van plan om de wereld in te pakken met hun verdomd aanstekelijke pop, geproduceerd door uitsluitend een keyboard en een drumstel. Op hun derde album ‘Sidewalks’ bewijzen ze al het goede wat we al eerder van hen gehoord hebben.

Onze blik viel voor het eerst op Matt and Kim toen we recordsingle ‘Daylight’ te horen kregen in de vermakelijke NBC-comedy ‘Community’. Afgelopen zomer kon je hen voor dag en dauw ook gaan bewonderen in de Marquee van Pukkelpop. Echte naambekendheid kregen Matt Johnson en Kim Schifino vooral toen ze voor de clip van ‘Lessons Learned’ volledig uit de kleren gingen op Times Square. Vooral een (niet-geacteerde) politie-interventie op het einde maakt dat filmpje zeker het bekijken waard. Als we ervan uitgaan dat je voor een hoog rock & roll-gehalte een gezonde dosis lef nodig hebt, dan zit het bij Matt and Kim alvast goed.

Die ietwat geflipte mentaliteit komt ook volledig tot uiting in de muziek. Dat is zeker op ‘Sidewalks’ het geval. In het openende duo ‘Block After Block’ en ‘AM/FM Sound’ kan je al meteen de typerende hyperkinetische sound van deze band herkennen. Deze balanceert tussen verslavend en irritant, maar blijft gelukkig voor Matt and Kim meestal aan de juiste kant van het spectrum. Johnson slaat steeds weer nieuwe goedkope deuntjes uit z’n keyboard die een klein kind evengoed zou kunnen produceren. Toch vormen ze samen een heerlijk catchy geheel. Daarnaast worden die sympathieke melodietjes uitstekend aangevuld door het staalharde drumwerk van Schifino en de mooie zanglijnen.

‘Cameras’ was de eerste single van deze plaat, maar is zelfs lang niet de aanstekelijkste song. Het verhaal is voor zowat alle tien nummers hetzelfde: stuk voor stuk messcherp en uitstekend meezingbaar. Het mooie ‘Northeast’ is misschien de uitzondering op de regel: hier wordt de vaart eruit gehaald en horen we hoe Johnson ook ingetogen kan zingen. De rest varieert niet zo gek veel, maar blijft toch leuk luistermateriaal. ‘Wires’ is zelfs nog een pak harder dan de andere deuntjes en misschien wel wat overgeproduceerd. Toch worden ook hier de registers opengetrokken zoals slechts weinigen dat kunnen. Dat alles gebeurt nog steeds in het bekende vrolijke sfeertje waarin deze band zo lustig grossiert. Hitgevoelig zijn de songs zowat allemaal. Dat geldt zeker voor de singles ‘Camera’ en ‘Block After Block’, ‘Red Paint’ en vooral ‘Silver Tiles’: we zien geen enkele reden waarom deze nummers niet tot zomerhits zouden kunnen uitgroeien. Voor ons zijn ze alvast de ideale soundtrack voor de eerste lentedagen. Ook na de ietwat kinderlijke afsluiter ‘Ice Melts’ blijft het positieve gevoel dat we overhouden moeiteloos overeind.

Toegegeven, na een goed halfuur hebben we het wel gehad met de hectische mengeling tussen dance en pop. ‘Sidewalks’ is met haar 35 minuten dan ook van een uitstekende lengte. We kunnen ons goed voorstellen dat het gerammel van Matt and Kim niet voor iedereen weggelegd is. Voor ons is dit vrolijke tussendoortje echter niet te versmaden, en we betrappen er ons zelfs op de melodieën zo nu en dan uit het niets te neuriën.