Hoe zou The Hickey Underworld geklonken hebben als ze niet de Rock Rally van 2006 gewonnen hadden, hun frontman uit frustratie naar Brooklyn getrokken was en zich aldaar had opgesloten in een kraakpand met synthesizers en een plotse fascinatie voor popdeuntjes? Eigenlijk is het een vraag die we liever achterwege zouden laten, maar aangezien Mass Gothic er ongewild een antwoord op geeft is het toch niet slecht om er eens over na te denken. Nu willen we het oude adagium van de miskende muzikale Belg niet herhalen, noch te veel lof aan een bepaald onafhankelijk tijdschrift geven, en toch zijn we tevreden dat de Hickey nog altijd vanuit het New York van Vlaanderen opereert.
Waar onze lokale helden hun popdeuntjes zorgvuldig vermommen in een wolfsvacht van bijtende gitaren, kiest Mass Gothic op het grootste deel van zijn debuut voor de cleanere, elektronische couture. Het verschil in kwaliteit tussen die twee geluiden toont zich het meest halverwege de plaat, waar het fantastische ‘Nice night’ staat te blinken naast het slappe ‘Every night you’ve got to save me’. Het eerste bouwt langzaam op om aan het eind open te barsten met een epische melodie, verdronken in de overstuurde gitaren en schreeuwen die rechtstreeks van Younes Faltakh gestolen lijken. Die roes wordt daarna vakkundig afgebroken met het tweede nummer, een flauw electropopdeuntje dat in deze context klinkt als een tang op een varken. Uiteraard is het minder dramatisch dan het klinkt, al is het duidelijk dat de band met ‘Nice night’ zijn sterkste kruit heeft verschoten.
Mass Gothic is het nieuwe project van Noel Heroux nadat hij zijn vorige groep Hooray for Earth opdoekte (iets met muziekmoeheid en een depressie), en met zijn nieuw werk toont hij vooral “een idee” te hebben hoe de gotiek moet klinken en overkomen. Leren jekker aan, zwart-witte artwork in de beste punktraditie en een eerste single die scheurt en piept langs alle kanten. Een mooi begin dat ervoor zorgt dat we de rest van het songmateriaal tot dappere pogingen moeten bombarderen die slechts verhullen dat de muzikale uitwerking van dat “idee” hier grotendeels ontbreekt. Het trucje van ‘Nice night’ wordt herhaald, al pakt het nergens meer zo goed. De meeste songs kabbelen namelijk te gemakkelijk verder en missen overtuigingskracht omdat Heroux niet goed weet of hij nu Sonic Youth dan wel M83 wil zijn. Een combinatie van die twee namen zou in een ideale wereld een plaat voor de eindejaarslijsten opleveren, maar Mass Gothic is beperkt tot het opluisteren van enkele grijze februaridagen. En dat dan weer vooral dankzij ‘Nice night’.
Er staat geen enkel vreselijk nummer op dit debuut, het is alleen jammer dat ze op de achtergrond proberen weg te sluipen in plaats van rug te rechten en hun tanden te laten zien. We hopen dan ook dat deze plaat het voorlopige resultaat is van genretwijfels bij Heroux, en dat hij de volgende keer iets te bieden heeft dat we nog niet eerder en beter hebben gehoord.
Mass Gothic heeft voorlopig geen optredens gepland in België en Nederland.
Album verdeeld door Sub Pop
