Stel je het scenario van de cliché-horrorprent voor: een koppeltje krijgt autopech, midden in een donker woud. Het is middernacht en het stormt. Dat vervallen landhuis in de verte is de enige plaats die beschutting en een bed kan bieden. Maar stel je nu voor dat je echt zo’n krot binnenstapt. Zouden niet, in plaats van geesten en fantomen, vooral de stank van verval en de tristesse van vergane glorie je opvallen? Zo is het alleszins bij ‘Salome’ van Marriages. Hoe mysterieus en creepy dit bandje ook wil zijn, het is vooral de muffe walm van gedateerde productie-effecten die je tegemoet waait: spooky galm en duffe nu-metaltrucjes. ‘Salome’ had een fascinerende griezelfilm kunnen zijn, maar is het niet.
Verleidelijk danst Salome de dans van de zeven sluiers, het doodvonnis voor Johannes de Doper die wegkwijnt in de kerker. Grijnzend denkt Herodias, hoer van Babylon, aan het profetenhoofd op de zilveren schotel. Salome echter zint op wraak voor haar onbeantwoorde liefde. Oscar Wilde turnde het Bijbelverhaal om tot een lillende brok decadent toneel. Het vormt het ideale vehikel voor een huiveropera, decadent en bloederig. Die kwam er ook, meer dan honderd jaar geleden, met het nog steeds naar de keel grijpende ‘Salome’ van Richard Strauss. ‘Salome’ van Marriages daarentegen had een aangrijpende rockopera kunnen zijn, maar is het niet.
De kokette kokkin Emma Ruth Rundle buigt zich naar de kijker. Ze haalt de basisingrediënten van metal en gothic boven: ruige gitaren, een mysterieuze look et cetera. Naarstig vermengt ze deze met heldere melodieën en een klad synths. De al te ruige elementjes vist ze uit het mengsel, hopend dat ook de indiemenigte haar gerechtje zal kunnen verteren. Emma mijmert over het succes van haar collega Chelsea Wolfe. Kan ze haar succesformule herhalen en een breder publiek naar haar restaurantje lokken? Rundle besluit voor het eerst haar delicieuze sopraan in de strijd te werpen, een delicaat en intrigerend spijs. Hoewel alle ingrediënten nu op tafel liggen en het recept piekfijn is uitgedacht, gaat er iets mis met de bereiding. Gordon Ramsay richt zich naar de camera en spuwt ostentatief het goedje uit. “Het resultaat smaakt nergens naar, mossel noch vis”, briest hij met de nodige theatraliteit. ‘Salome’ had een uitstekend kookprogramma kunnen zijn, maar is het niet.
‘Salome’ van Marriages had zoveel kunnen zijn, maar is het allemaal net niet. Goede bedoelingen heeft de band te over, goede ideeën te weinig. Een fletse orgie van gemiste kansen is het resultaat. Volgende keer beter?
Album verschenen bij Kamikaze
