Mark McGuire heeft niet stilgezeten sinds hij een jaar en een maand geleden uit de band Emeralds stapte. De Amerikaan bracht intussen namelijk al een album en een ep uit. Nu stelt hij ons alweer een nieuwe langspeler voor, die hij uitbrengt via Dead Oceans, waar ook onder andere Phosphorescent en Destroyer onder contract liggen.
Laat ‘Along The Way’ aan je moeder horen en ze zal zich luidop afvragen waarom dit soort muziek aanvaard wordt en walvisgeluiden of panfluitalbums niet. De cd heeft dus een duidelijk fout randje dat, zo blijkt, zijn oorsprong vindt in McGuires fascinatie voor new age-muziek. Deze herwaardering bestaat al langer in de undergroundscene, maar is vooralsnog niet opgepikt door grotere artiesten. Verder horen we ook duidelijk post-rockinvloeden op deze vrij lange plaat die heerlijk sloom voortkabbelt als een gemiddeld ambientalbum.
Toch kunnen wij het potje wel pruimen dat de hippe man ons hier geserveerd heeft. Zijn zalvende klanken komen het beste binnen wanneer je nood hebt aan rust. Het eindeloze gitaargepingel dringt zich namelijk niet erg hard op en werkt ontspannend. Daarnaast kunnen ook de schaars aanwezige vocale harmonieën wel bekoren. Ze doen denken aan de bijna pastorale zang van Panda Bear of Julianna Barwick en zorgen ervoor dat de combo ‘In Search of the Miracolous’ – ‘To The Macrobes (Where Do I Go?)’ het absolute hoogtepunt van dit opusje vormt. Die lichte melancholie staat McGuires werk overigens wel.
Jammer genoeg begint ‘Along The Way’ na een tijdje ook wel te vervelen. Om 68 minuten lang de aandacht te kunnen houden heb je immers meer nodig dan een incidentele opwelling van cheesy klanken, zie ‘The Instinct’. Wij zijn evenwel van mening dat wie op de juiste momenten luistert en geen al te hoge eisen stelt, zich best wel kan verzoenen met dit album.
Mark McGuire heeft voorlopig geen optredens in Nederland of België op het programma staan.
Album verdeeld door Konkurrent
