Je kan het ons onmogelijk kwalijk nemen; als men begint te gooien met termen als “singer-songwriter”, “meisje met gitaar” en “folk” komen er bij ons beelden op van huppelende deernes in een wei vol bloemen, vogels en lammetjes. Echt veel fouter kan dit tafereel niet zijn als we het over Marika Hackman hebben. Denk bij haar eerder aan donkere bossen met eeuwenoude bomen en gigantische mostapijten.

Hackman haar grootste zorg is: doen wat ze zelf wil. Ze weigert om simpelweg enkele songs te maken die het publiek kan bestempelen als “mooie liedjes”. De artieste vindt het belangrijk dat ze steeds vernieuwt en niet vastroest in een comfortabel geluid. Op haar debuut ‘We slept at last’ vermengt ze zo haar teksten met een duister folkgeluid dat ze versterkt met zachte elektronica en verzwarende percussie. Doorheen de langspeler reis je steeds dieper in dat donkere bos, tot onder de hoogste bomen waar het zonlicht nooit meer doorbreekt. Zelfs het meest levendige werk op de plaat, ‘Animal fear’, is nauwelijks opgewekt te noemen.

Haar debuut kwam tot stand door een nauwe samenwerking met producer Charlie Andrew, die ook onder andere de twee platen van Alt-J voor zijn rekening nam. Alhoewel op het album vooral de eigenzinnige Marika te horen is, zijn de invloeden van Andrew af en toe duidelijk hoorbaar. Dit kan subtiel verdoken zitten in nummers als ‘Drown’, waar het constante gitaargetokkel doet denken aan ‘Warm foothills’ uit Alt-J’s tweede worp en waar Hackman trouwens een deel van de zangpartij voor haar rekening neemt. Maar ook de fluiten in bijvoorbeeld ‘Monday afternoon’ kunnen voor een déjà vu-gevoel zorgen. In dit lied voelt het gebruik van deze instrumenten zelfs wat misplaatst aan; het lijkt op een tevergeefse poging om het werk wat luchtiger en vrolijker te maken, terwijl de dramatische strijkers en het donkere sfeertje van het geheel dit onmogelijk maken.

Toch mag ‘We slept at last’ niet eenzijdig opgevat worden. De langspeler is donker, maar ook licht dankzij de zachte stem van Hackman. De melodieën zijn vaak zowel dreigend als sussend, de instrumenten zijn zowel akoestisch als elektronisch en de zangeres toont dat haar nummers kwetsbaar maar ook sterk zijn. Misschien valt haar album nog het best te vergelijken met een poolnacht: zelfs overdag is het duister, maar de belofte dat de zon terug zal schijnen is altijd aanwezig.

Marika Hackman heeft momenteel nog geen concerten gepland in onze contreien. Hou haar site in de gaten voor de laatste tourdates.

Album verdeeld door Caroline Records