Niemand weet te ontkomen aan vooroordelen, ze zijn nu eenmaal van en voor iedereen. Na de eerste doortocht van Marco Z, die een tweetal jaar geleden als ornitholoog door uw leven vogelde, zal het merendeel van de indie-liefhebbers misschien enige partijdigheid aan de dag leggen bij zijn terugkeer. Wie zich aangesproken voelt, hoeft niet meteen in shock te gaan bij het lezen van volgende info, maar bij deze ben je toch maar mooi gewaarschuwd dat ‘Hold me like the world is ending’ een dubbelaar betreft.
De meest gekende online encyclopedie zal bevestigen dat de term indie (rock) gelinkt wordt aan: “rock georiënteerde kunstmuziek met een houding waarin de afkeer voor commerciële muziek en voorliefde voor het experiment in het algemeen centraal staat.” Er mag dan ook gesproken worden van een lichte miscasting na het beluisteren van deze folkpop uit Limburg. Waaruit de intellectuele lezer meteen kan concluderen dat zijn of haar vooringenomenheid enige grond van bestaansrecht bevat.
Wie zich alsnog wil openstellen voor een portie commerciële en hapklare popsongs wordt gelukkig niet helemaal teleurgesteld. Mister Z liet zich lustig inspireren door technologie- en wetenschapsartikels, opiniestukken en nieuwsfeiten waardoor tien nummers mét band niet genoeg waren om een geheel aan muzikale ideeën vorm te geven. De gevolgen zijn rijke arrangementen op deel één en een singer-songwriter aanpak op het vervolg. Met vergelijkbare insteek, sound en feel op beide helften, had dit album geen behoefte aan dit scenario. Het kaf en het koren, weet je wel.
Er bestaat een grote doelgroep voor deze hedendaagse smartlapperij en daar speelt Marco Z vrolijk op in. Fans van populaire zoethouders zullen hun hart met deze schijf ophalen, want tenslotte levert de man wel degelijk materiaal af dat aan volwassenheid gewonnen heeft. Helaas zal je hier wellicht niet op zitten wachten en klik je liever door naar uitdagender materiaal op deze site, waartoe de kansen door bookmakers overigens op 99 procent worden geschat. Want overmelige tearjerkers (‘Ain’t we mama’), radiohoempapa (‘Fill my life up’), gedreven liefdesverklaringen in combinatie met hedendaagse kantoortaal (‘Pull through’) en emotionele meebrulrefreinen (‘Smartphone screen’) komen nimmer voor in onze eindejaarslijsten.
Als Marco dan toch weet te verrassen, doet hij dit bizar genoeg twee maal met hetzelfde nummer. De eerste keer door met southern rock op te dagen in ‘Car tires in the slipstream’ en een stemtimbre te hanteren dat korrelig, en eens niet gericht op halfverliefde veertienjarige pubermeisjes en hun moeders, is. Een tweede maal door de song samen met Guido Belcanto als extraatje te herwerken tot een hedendaagse tweetalige rockchanson. Een prikkeling die deze plaat op de valreep toch een half punt meer oplevert.
Marco Z live zien kan binnenkort in Brussel (AB, 16.04), Brugge (Cactus, 22.04), Leuven (Het Depot, 12.05) en Hasselt (Muziekodroom, 22.05).
Album verdeeld door N.E.W.S.
