Het gevoel voor ruimtelijke ordening mag dan wel danig verschillen, de mate waarin grootstadseenzaamheid opwelt in Californië of het Brussels Hoofdstedelijk Gewest verschilt blijkbaar niet zo veel. Dat leiden we af uit ‘From a distance’, het debuut van Amerikaans duo Mannequin op het Belgische Sentimental-label.

Het lijkt wel alsof David San German en Taylor Allen leerden typen op een synthesizer. De acht nummers op ‘From a distance’ bulkt van de weemoedige melodieën, versterkt door de lijzige zang. Behalve de eerder aangehaalde eenzaamheid is heimwee (‘Radio’, ‘Can we go’) de belangrijkste gemoedstoestand tijdens de autorit waarbij dit album een welkome soundtrack lijkt. Kille toetsen of een energieke beat vallen onderweg even hard op als een met graffiti bekladde gevel of weinig uitnodigende lichtreclames.

We volgen de keuze van de band om z’n muziek bij het cassetteminnende Sentimental uit te brengen. Voor de beste/nostalgische luisterervaring moet er waarschijnlijk een rondslingerende walkman afgestoft worden. Wie dat jeugdsentiment bewust heeft meegemaakt, zal zich makkelijk kunnen laten meevoeren door deze darkwave. De garderobe van Mannequin valt echter vooral op door veel zwarte tinten die je amper van elkaar kunt onderscheiden. De opvallendste passage is het korte instrumentale ‘Self portrait’. Indien je door singles ‘From a distance’ of ‘Cities’ nog niet gecharmeerd bent, heeft hier verder weinig te zoeken.

Wie net als ons een speciaal playlistje heeft om tijdens nachtelijke autoritten luid op te zetten, vindt op ‘From a distance’ vast een toevoeging of twee. Mannequin maakt een geslaagde nostalgische trip, maar we betwijfelen of onze herinneringen aan de band over twintig jaar even specifiek zullen zijn als het nachtelijk gemijmer van het duo.