Mac Demarco is 27, een gevaarlijke leeftijd voor menig muzikant, maar niet voor de Canadese singer-songwriter. Op ‘This old dog’ reflecteert hij immers over het einde van zijn jaren vol jeugdige losbandigheid en het begin van een volwassen leven: serieuze thema’s die het nog zo montere figuur weinig plezierig en zelfs saai doen klinken.

‘This old dog’ bevat geen wereldschokkende veranderingen tegenover het gekende lofi geluid dat hij steevast zelf in een kleine, chaotische studio opneemt. Wel krijgt de akoestische gitaar een prominentere plaats, wat impliceert dat dit album veel meer rustige nummers bevat dan zijn vorig werk. De Canadees vertelt op een serene manier over de gebeurtenissen in zijn leven. De ziekte van zijn vader en de liefde van zijn leven spelen de hoofdrol op zijn kalmste plaat tot nu toe.

De teneur is eerder treurig. Alle nummers zijn omvangen door dezelfde sombere sfeer, waardoor de langspeler op de duur wat eentonig klinkt. Die tristesse zat altijd wel ergens vervat in zijn vorig werk, maar was nog nooit zo alomtegenwoordig als nu. Zowel ‘Watching him fade away’ en ‘This old dog’ gaan over de relatie met zijn vader, een alcoholist die Mac eigenlijk maar amper kent en nu met een ernstige ziekte kampt. Het zijn beladen onderwerpen die onmogelijk gepaard kunnen gaan met een glimlach.

“There’s a price tag hanging off of all that fun”, stelt de doe-het-zelver vast. Zo voelt het ook aan. Mac Demarco is volwassen geworden. Niet alleen wij, maar ook hijzelf worstelt daarmee. Er verschijnen geen olijke uithalen meer. De humor is ver zoek. Een jammere zaak want het is een essentieel onderdeel van zijn muziek en persoonlijkheid. Slechts zelden krijgen we de opgewekte malloot te horen die nadrukkelijk aanwezig was op zijn vorige platen.

De nummers op zich zijn nochtans verre van slecht. In ‘One more lovesong’ zit de vibe helemaal in hogere sferen en nummers als ‘On the Level’ bevatten die gezellige warmte en ontspannen effecten die zijn muziek typeren en o zo aantrekkelijk maken. Het zijn prettige stukjes muziek om lekker bij weg te dromen en jezelf bij te transporteren naar betere oorden. Zo is ook ‘For the first time’ een vintage Mac-track. De heerlijk glijdende synths zweven door de atmosfeer alsof we in een kosmische trip zitten.

Het omgekeerde gebeurt tijdens ‘Moonlight on the river’ dat zich uitstrekt over zeven lange minuten, een recordtijd voor de hyperkinetische grapjas. Het nummer voelt aan als een angstige bad trip. De rommelige climax met ruis neigt naar psychedelische rock. De ingrediënten zijn dus wel degelijk dezelfde als vroeger. Al blijft er nu een vreugdeloos album over waarin de enkele goede songs het niet kunnen opnemen tegen de sluipende eentonigheid. Misschien is dat wel een metafoor voor het ouder worden.

“Bring back your dreams from yesterday”, zingt hij. Kom terug Mac. Geef ons de onstuige malloot, die goofy bastard die het leven toelacht. Mac liet ons de zonnige kant van het bestaan zien. Natuurlijk schuilt er schoonheid in de dramatiek en melancholie, maar van dat soort zijn er al dertien in een dozijn bands. Gun ons dat pleziertje. Gun ons de geneugten van het leven. Vergeef ons het Peter Pan-syndroom. Een mens moet opgroeien. Maar als zelfs onze favoriete lolbroek meer en meer op een cynische treurwilg begint te lijken, dan blijven we liever nog even jong en onbezonnen. Zoals Mac het ons jarenlang voordeed.

Mac Demarco speelt donderdag 17 augustus op Pukkelpop (info & tickets) en komt op 28 november naar de AB (info & tickets).