“Hoe mijn anderhalf uur durend magnum opus opvolgen zonder het geluid van die plaat oneer aan te doen?” Het is een vraag die Anthony Gonzalez van M83 zich ongetwijfeld gesteld moet hebben toen hij aan de opvolger van ‘Hurry up, we’re dreaming’ begon. Dat album was een epische brok space-electro dat ondanks teksten over kinderen die in kikkers veranderen nooit zijn richting verloor door een conceptuele en herkenbare klankbasis. Op deze nieuwe M83 passeert helaas geen enkel moment dat in de buurt komt van de geweldige saxsolo in ‘Midnight city’, hoewel ‘Junk’ de eighties-invloeden nog verder doordrijft dan voorheen.

Wat Daft Punk enkele jaren geleden voor disco deed, probeert M83 tegenwoordig voor eightiespop te verwezenlijken. Op ‘Hurry up’ vloog de kitsch ons soms al danig om de oren, en op ‘Junk’ is dat niet anders. Overdadige synthesizers, platte hooks, dramatische slepers en een saxofoon: de jaren tachtig zijn meer dan aanwezig in elke overgeproducete noot op deze zesde langspeler. Dat hoeft geen enkel bezwaar te zijn wanneer de songs achter de façade ook enig vlees vertonen. We hebben geprobeerd om doorheen de waas van glazuur en pathetiek te kijken, en we hebben daar eerlijk gezegd weinig gevonden.

Aangezien het artwork op ‘Junk’ van ondermaatse kwaliteit is (iets met stoffen poppen en hamburgers in de ruimte), zijn we op onszelf aangewezen om een verhaal te verzinnen bij de muziek op de plaat. Het zal je dan ook niet verbazen dat we ons een campy eightiesfilm voorstellen bij het merendeel op ‘Junk’. Luister zelf eens naar songs als ‘Go!’, ‘For the kids’ en ‘Road blaster’, en probeer niét spontaan te denken aan ‘Risky business’, ‘The breakfast club’, of eender welke andere John Hughes-film. Op ‘Moon crystal’ klinkt M83 zelfs als als de themesong voor een sitcom gecomponeerd door Steely Dan. Je snapt dat ‘Junk’ een ideale nostalgietrip is voor mensen met clichématig beeld van de woelige jaren tachtig. Anthony Gonzalez balanceert daarmee gevaarlijk onstabiel op de koord tussen guilty pleasure en aanvaardbare revival, en dat is niet meteen de richting die we hem willen zien uitgaan.

Op oudere albums bewees de man al dat hij weet hoe een electropopnummer in mekaar zit, en hoe die dieper konden snijden door elementen van shoegaze en ambient te integreren. Op ‘Junk’ trekt hij volledig de kaart van de pop, en hoewel het allemaal zeer catchy en doorleefd klinkt, hebben wij steeds meer moeite om M83 te blijven geloven. Songs als ‘Do it, try it’, ‘Bibi the dog’, ‘Time wind’ en ‘Atlantique sud’ klinken allemaal erg aanstekelijk op het moment zelf, maar er is te weinig dat herbeluisteren rechtvaardigt. De oorzaak is te vinden bij een nummer als ‘Laser gun’, dat klinkt alsof het rechtstreeks uit de presets van pakweg GarageBand komt. Op het eind van de 55 (!) minuten durende rit zal de M83-fan geen nieuwe favorieten hebben ontdekt, en andere luisteraars zullen elders hun coherent eerbetoon aan de jaren tachtig moeten zoeken.

Anthony Gonzalez is dus een minder interessante weg ingeslagen met ‘Junk’, en hoewel we dit album niet meteen als een gimmick willen afschrijven, hopen we stiekem toch dat hij over twee jaar zegt dat het een beetje om te lachen was en terugkeert met beter materiaal.

Album verdeeld door Mute.

M83 speelt deze zomer op Lowlands (info & tickets) en Pukkelpop (info & tickets).