Het is allemaal de schuld van Netflix, mensen. Ondergetekende heeft het laatste jaar veel te veel Amerikaanse series gezien waarin hippe, jonge mensen in nog hippere steden hele dagen niets anders lijken te doen dan dure, zielreinigende drankjes kopen en klagen over slechte gsm-ontvangst (zie ‘Master of None’, ‘New Girl’ en jazeker, ‘Friends’). Hoe die mensen ooit werk gedaan krijgen is een van de grote raadsels van dit tijdperk. Het is dus maar goed dat er een nieuwe plaat van M. Ward is om ons het verschil tussen feit en fictie te verduidelijken. Ja, de man komt uit Portland, Oregon en ja, hij is dikke maatjes met Zooey Deschanel (die uit ‘New Girl’), en desondanks levert hij consequent kwaliteitsmateriaal af. Werkethiek heet zoiets, en ‘More rain’ is daar een mooi resultaat van.

M. Ward (artistiek kort voor Matthew Ward) trekt voor ieder album schijnbaar moeiteloos een lade met enkele kwaliteitssongs open. Toegegeven, het is niet de meest dwingende muziek en de singer-songwriter nestelt zich gezellig in de americana-traditie, maar het is daar zo behaaglijk dat we daar geen punt van zullen maken. Ward beschikt namelijk over een zachte bluestenor die doet denken aan James Petralli van White Denim, al houdt hij zijn ondersteunende songs wat rechtlijniger dan die dwangmatige improvisatoren. Toch is het net de gedetailleerde instrumentatie die de nummers naar een ander niveau tilt. De zachte synths in ‘Pirate dial’, achtergrondkoortjes in ‘Girl from Conejo Valley’ en ‘You’re so good to me’ of een slidegitaar in ‘Phenomenon’; Ward weet perfect welke songs een bepaald effectje kunnen verdragen.

Op die manier ontwijkt de artiest ook valkuilen zoals enerzijds uitgepuurde fingerpicking (vaak saai) of anderzijds melige overdaad (al te vaak gebruikt door mindere goden, we zullen geen namen noemen). M. Ward zet geen masker of trendy baard op om zijn product verkocht te krijgen; gewoon elf deskundige popnummers moeten volstaan om je te overtuigen. Hoewel we hierboven al enkele voorbeelden hebben vermeld, staat er op ‘More rain’ geen enkele song die we je niet zouden aanraden. Enkel de intro zet een sfeer die we eerder verwachten bij The Black Heart Rebellion dan bij laidback americana, al zullen we dat toeschrijven aan de thematiek die Ward probeert te scheppen. Het is trouwens enkel op dat laatste vlak dat we iets aan te merken hebben: deze achtste plaat is zeer sterk, al zou een terugkerende gevoelswaarde hem geniaal maken. Deze notie is echter zo vaag en persoonlijk, dat je best zelf ontdekt of ze voor jou toch aanwezig is.

Door zijn competentie en enkele ongetwijfeld straffe sessiemuzikanten klinkt M. Ward op z’n dooie eentje als een kruising van Wilco (‘Phenomenon’) en The New Pornographers (‘Confession’), en tegelijk vooral als zichzelf. Kenners kunnen zich daar vast een beeld van vormen, anderen moeten alle genamedropte bands in deze recensie dringend ontdekken. Laat M. Ward en zijn ‘More rain’ daarbij zeker niet ontbreken. Het is een plaat die waarschijnlijk onder de radar blijft, maar soms heb je daar de mooiste ontvangst. Take note, Netflix-hippies.

Album verdeeld door Merge Records

M. Ward heeft voorlopig geen optredens gepland in België of Nederland.