Het zou een attractie in de Efteling kunnen zijn, maar ‘Hifalutin’ is Deens voor voor ‘pompeus’ of ‘pretentieus’. Een contrast met de bandnaam van het eveneens Deense vijftal, die net het tegenovergestelde betekent. Op deze tweede plaat zoekt de band meer contrasten op dan op debuut ‘Heba’, waar alles net wat meer afgelikt en opgewekt was en electronica een meer ondersteunende rol toebedeeld kreeg.

De keuze voor die titel wordt wel duidelijk voor wie ‘Hifalutin’ in één keer uitzit. Het is nog net niet even druk, ambitieus en desoriënterend als Julia Holters vorig jaar verschenen ‘Aviary’, maar ook hier kronkelen heel wat paadjes in het wilde weg zonder een degelijke bewegwijzering. Heel wat korte nummers hebben niet genoeg in zich om een plekje op de lang uitgevallen tracklist te verantwoorden, en er is geen rode draad of uitgesproken thematische variatie aanwezig om de inclusie van drie hoofdstukken/interludes te verantwoorden.

De knisperende strijkers en de verhalende voordracht van zangeres Nanno Schannong doen opener ‘go for a walk’ nog aanzwellen zoals ook Beach House dat zo goed kan, om na een falsetuithaal om te slaan naar bombastische indiepop met nerveuze drums net onder het oppervlak. Die dwarse drumpartijen staan ook op het aan Stephen Hawking opgedragen ‘stephen’ centraal – we zien Radiohead-drummer Phil Selway vanuit een hoekje goedkeurend meeknikken.

Twee nummers ver en we hebben al meteen twee grote namen als referentie bovengehaald: gemakzucht bij ons of gebrek aan originaliteit bij de band? Een beetje van beide. Dat eerste wordt in de hand gewerkt doordat het album na het sterke openingstrio (vervolledigd door betoverende single ‘baglaens’) weinig anders en beters te bieden heeft dan wat je daarin al hoorde. ‘Hifalutin’ maakt vervolgens vooral de betekenis van de titel waar. ‘in the hearts’ en vooral ‘selver’ zijn dan weer twee autotune-synthpop-ondingen die in dit groter geheel pijnlijk uit de toon vallen.

Muzikaal is er wel voldoende variatie te bespeuren, zoals de strijkers in ‘out beyond’ of pianoballade ‘delicate delegates’. ’12:36′ geeft dan weer het voorplan aan electronica, met een sluimerende beat die net voor de climax wordt uitgedoofd. In de omgebouwde loods waarin deze plaat werd opgenomen zullen vast nog exemplaren van ‘In rainbows’ en ‘A moon shaped pool’ hebben rondgeslingerd.

Het is ambitieus van Lowly om de sprookjesachtige pop van het debuut te doorspekken met meer experiment, maar het resultaat is helaas te veel nodeloze moeilijkdoenerij zonder overkoepelende visie. Het wordt te druk en chaotisch in dit sprookjesbos, dus wat onteigeningen zouden voor meer overzicht en een betere luisterervaring zorgen.

Lowly speelt vrijdag 19 april in Trefpunt Gent als onderdeel van de Big Next-reeks.