In feite hoeft een band als Low geen introductie meer te krijgen, maar aangezien de pioniers van de slowcore ondertussen al toe zijn aan hun twaalfde plaat is een geheugenopfrissing misschien wel van toepassing. In 1994 kwam het duo Alan Sparhawk en Mimi Parker op te proppen met cultklassieker ‘I could live in hope’. Trage voortslepende muziek met een uiterst donkere en melancholische toets vormden de bouwstenen voor de muziek van Low. Die bouwstenen zouden gestaag opnieuw gebruikt worden op hun later werk waar ze echter ook lieten horen in staat te zijn om echte popnummers te schrijven. Op ‘Ones and sixes’ uit 2015 begon het duo te experimenteren met elektronica die nu tijdens ‘Double negative’ helemaal de bovenhand heeft.

‘Double negative’ opent met het drieluik ‘Quorum’, ‘Dancing and blood’ en ‘Fly’ waarvan die eerste als de meest ongemakkelijke opener ooit aanvoelt. Een overstuurde laag van pulserende witte ruis brengt Sparhawk en Parker aan het vechten om zich door de geluidsbarrière te wurmen. Wanneer ze daar eindelijk door lijken te komen klinkt het duo als vanouds met hun prachtige samenklank. Enkele seconde later worden we echter weer van de hemel naar de hel gesleurd.

We veronderstellen dat producer BJ. Burton, die ook de laatste van Bon Iver produceerde, deels verantwoordelijk is voor de sonische soundscapes die te horen zijn doorheen ‘Double negative’. Tijdens ‘Tempest’ razen de overstuurde beats nog een gradatie hoger dan op ‘Quorum’. We bevinden ons ergens tussen hemel en aarde in een kleine capsule met niets dan verschroeide lucht om ons heen. Op ‘Always up’ brengt Mimi Parker ons moed: “I believe, can’t you see” en ook ‘Always trying to work it out’ heeft iets hoopvol.

Soms klinkt ‘Double negative’ ook wel eens ‘vintage’ Low (‘Dancing and fire’) en krijgen we die typerende voortdragende en simplistische beats waar ze zo gekend voor staan tijdens ‘Rome (Always in the dark)’. De grootste levensles die Sparhawk en Parker te bieden hebben en meteen een hoop duidelijkheid schept hebben ze bewaard voor het einde. “Before it falls into total dissaray, you have to learn to live a different way”, klinkt het op afsluiter ‘Dissaray’.

‘Double negative’ is een lange uitgesponnen trip door een ruimte van chaos en wanhoop met een onbekende eindbestemming. Het is een waarschuwing voor de toekomst, ook al lijken we al lang te ver gegaan. Zoals altijd zingt en speelt Low vanuit het diepste van de ziel en hoe paradoxaal het ook lijkt met voorgaande bewering, horen we fracties van hoop. ‘Double negative’ is allicht niet de meest geschikte plaat om het oeuvre van het koppel uit Minnesota te ontdekken, maar met hoofdtelefoon op en de ogen toe ben je in een mum van tijd in een zeer bijzondere extase.

Low speelt op 11 oktober in een uitverkochte Botanique.