Courtney Barnett worstelde in 2015 met de opvolger van ‘Sometimes I sit and think, and sometimes I just sit’ en Kurt Vile had pas ‘B’lieve I’m goin down’ op de wereld losgelaten. Toch kriebelde bij Vile de gedachte om opnieuw een nummer te schrijven als een volhardend beestje. De jeuk schreef hij van zich af in de vorm van ‘Over everything’ en plots was er – acht studiodagen later – materiaal genoeg voor een compleet album. Want het bleef niet bij dat ene nummer. Uiteindelijk is deze samenwerking er een geworden waarvan je verbaasd bent dat je er zelf nooit eerder op gekomen bent.

Wat begon als adoratie van elkaars werk, leidde initieel tot Vile die Barnett uitnodigde om een van zijn shows te openen. De vriendschap groeide sindsdien tijdens festivals waar ze een plaats op de affiche deelden. Barnett nodigde op haar beurt Vile uit om in Melboure te werken aan ‘Over everything’ en materiaal die zij voor hem geschreven had. In 2016 werden de soloprojecten nog iets verder aan de kant geschoven en schreef hij onder andere ‘Continental breakfast’ tijdens een familiereis in Hawaï.  Zelf zijn ze kinderlijk blij en typerend droog over hoe de plaat tot stand kwam: “We were mucking around, eating pizza, and we had all of these songs all of a sudden.”

‘Lotta sea lice’ klinkt alsof deze muzikale bloedverwanten bij de geboorte gescheiden zijn en elkaar nu Olsen Twins-gewijs teruggevonden hebben. Basisgenetica leert ons dat gelijkaardig DNA anders tot uiting komt wanneer individuen in verschillende milieus opgroeien. Melbourne heeft bijgedragen tot de directe en omschrijvende stijl van Barnett. Haar nummers bevatten doorgaans een weinig verhullende soort humor. Waar nodig wordt het met occasionele explosiviteit gebracht die zich vertaalt in een zekere urgentie. We vermoeden dat Vile in Philadelphia als boorling reeds klonk alsof hij permanent verveeld was door de mensheid. Zijn vage, introspectieve stream of consciousness wordt instrumentaal steeds wiegend ingepakt.

Samen zetten ze een perfecte weergave neer van de warme band die ze met elkaar hebben. De albumhoes suggereert dat de aangehaalde contrasten aanwezig zijn, al het is vooral een mengsel van gemeenschappelijke kwaliteiten die overheerst. Gitaarlijntjes die elkaar innig omarmen vormen samen een gezellig kluwen door alle nummers heen. Dat is overwegend oorstrelend maar niet onberispelijk. Zo klinkt de intro van ‘Let it go’ alsof het een computerspel-jingle zou kunnen zijn die afgespeeld wordt terwijl je de moeilijkheidsgraad selecteert. Dat wordt dan wel goed gemaakt door het knullige vervolg. De samenzang lijkt bij momenten haast geïmproviseerd en de twee vullen elkaar perfect aan. Verder moet je echt naar de tekst van ‘Blue cheese’ luisteren om er zeker van te zijn dat je niet plots in een country-album terecht gekomen bent met red trucks en pritty girls in de hoofdrol.

Het vermogen om banaliteit te verheffen tot een kunstvorm is de knalrode draad doorheen de nieuwe nummers. Hun langeafstandsvriendschap, het schrijverschap en blauwe kaas zijn een kleine greep uit het aanbod. Daarnaast zijn er ook interpretaties van elkaars nummers en andere covers te vinden. Courtney maakte een frisse en afgestofte versie van ‘Peeping tomboy’ en Kurt nam ‘Out of the woodwork’ onder handen. ‘Fear is like a forest’ is oorspronkelijk een nummer van Barnetts vrouw Jen Cloher. Andere bijzondere bijdragen zijn onder andere de naam van het album en de band ‘The sea lice‘. Een verhaal van Warpaint-drumster Stella Mozgawa (die de drum verzorgt in ‘Fear is like a forest’ en deel uitmaakt van de band) zou als inspiratie gediend hebben. Daarnaast maakt ook Rob Laakso (een van Kurts Voilators) deel uit van The Sea Lice en heeft Mick Harvey (The Bad Seeds) een sturende hand gehad in het album.

Vergeet liefdesbaby’s. De hartverwarmende video voor ‘Continental breakfast’ bewijst dat deze vriendschapsbaby van Courtney en Kurt alles is wat je kan wensen. Vergeet verliefde duiven die elkaars zinnen afmaken. Echte verwondering is op z’n plaats voor duo’s die gewoon complete nummers afmaken. Innovatieve concepten zijn we niet rijker geworden. Maar wil je dat echt als je iets voorgeschoteld krijgt dat doeltreffend je leven een versnelling lager schakelt en zorgen op een lager pitje draait? Wie wordt niet graag muzikaal aangemoedigd om nog wat langer in de zetel te hangen? Deze ode aan vriendschap is het perfecte achtergrondgeluid in de wachtkamer voor de soloplaten waar ze beide alweer aan het werken zijn.