In tijden waarin de economische crisis de Europese machine meer en meer doet sputteren en het schroot van de hoogconjunctuur zich onder onze zuidelijke landsgrenzen almaar verder opstapelt, heeft het geluid van de sputterende economische machine zich manifest in onze gehoorgang genesteld. Gelukkig zijn daar muzikanten als Lorn die voor het nodige antigif zorgen.
Deze Amerikaan, die als Marcus Ortega door het leven gaat, wekt de indruk dat het gerodeerde en krachtige geluid van zijn geluidsmasjien ‘Ask the Dust’ elk moment de vlam in de pan kan doen slaan. Dergelijke enthousiasmerende bedrijvigheid kunnen wij als pleitbezorger van een sterk doorgedreven arbeidsethos alleen maar toejuichen. Het resultaat vertaalt zich in nummers als ‘Weigh Me Down’ dat Nine Inch Nails combineert met Aphex Twin, of de stuwkracht van ‘Diamond’ en ‘Everything is Violence’. Luister trouwens twee keer naar ‘The Well’, en je bent geheid verslaafd. Nochtans raden wij aan om de repeatknop te gepasten tijde te laten voor wat hij is en de plaat zijn verschroeiende eindspurt te laten inzetten.
Het opvallendste nummer daarbij is allicht ‘Dead Dogs’. Dat dient zich aan als een duister sprookje dat de luisteraar onverbiddelijk in een versmachtende houdgreep neemt. We hadden kunnen opperen dat het een sterk nummer is om de herdenkingsplechtigheid van je schielijk aan hartworm overleden pekinees op te fleuren, maar een hond stinkt doorgaans heftig uit de bek en het lijkt ons onwaarschijnlijk dat we het verscheiden mormel ooit een herdenkingsplechtigheid zouden gunnen.
Alle stinkende pekinezen ten spijt, is Lorns macabere geesteskind een vuil rochelende, roetbrakende dieselmotor waarvan elke hond op de loop gaat. Met dat verschil dat ‘Ask The Dust’ wel meteen op volle toeren draait. Hallo Kyoto?
Album verdeeld door PIAS