In 2012 verscheen ‘The love club ep’ als een gratis download op Soundcloud, Achter deze ep zat een muzikante die naar de artiestennaam Lorde luisterde en net zestien was geworden. Dat ep’tje kreeg aandacht van de ene blog na de andere waardoor Universal het oppikte en het datzelfde jaar opnieuw uitbracht. Iets later volgde Lorde’s debuutalbum ‘Pure heroine’. De rest is zo’n beetje geschiedenis: met ‘Royals’ (dat ze schreef op haar vijftiende) op kop ontplofte de muziek van de Nieuw-Zeelandse over heel de wereld. De combinatie van haar moeiteloze synthpop en haar op het randje van knulligheid balancerende lyrics als “We’re hollow like the bottles that we drink” (vanop ‘400 lux’) maakten haar een tienerster.
Vier jaar later is er eindelijk ‘Melodrama’. Lorde, echte naam Ella Yelich-O’Connor, heeft haar tijd genomen en zeggen dat het de moeite loont is een understatement. Vanaf albumopener en vooruitgestuurde single ‘Green light’ valt te horen hoezeer ze het experiment is aangegaan. Of je het nu goed vindt of niet: je kan moeilijk ontkennen dat het een uiterst ongewoon popnummer is. Een ander nummer waar dat experiment centraal staat is ‘Hard feelings / loveless’, waarop krakende en muterende geluidjes zorgen voor een erg inventief en tegelijkertijd opzwepend geheel. Dat is misschien wel de allergrootste kracht van het album: Lorde doet, lak aan de meeste popconventies, haar eigen ding en toch heeft elk nummer potentieel van een wereldhit.
De zangeres stond altijd al bekend om haar escapistische lyrics, die voornamelijk hun oorsprong vinden in het nachtleven. Al wordt de schaduwzijde van al dat nachtelijk plezier ook voldoende belicht. Zonder het een zou het ander immers niet mogelijk zijn. Die dualiteit is op ‘Melodrama’ wederom veelvuldig aanwezig. Dat gaat van “Ain’t a pill that could touch our rush / But what will we do when we’re sober?” (‘Sober’) tot “Might get your friend to drive, but he can hardly see/We’ll end up painted on the road / Red and chrome / All the broken glass sparkling / I guess we’re partying” (‘Homemade dynamite’).
Euforie en dysforie zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden op een wijze die enkel Lorde beheerst. Zo bereikt haar muziek een moeilijk definieerbare kwaliteit. Een bijna apocalyptische nothing left to lose-setting wordt uit, laten we wel wezen, heel erg kleine first world problems gebeiteld zonder dat het ooit zielig wordt. Lorde werkt met krachtzinnen als “Every night, I live and die / Feel the party to my bones” (‘Perfect places’) die alles zijn wat popteksten moeten zijn: slim, herkenbaar en efficiënt.
Er valt eigenlijk heel weinig op te merken aan dit album. Als we dan toch ons uiterste best doen om ondanks ons enthousiasme kritisch te blijven, dan zijn het misschien de soms ietwat sentimentele teksten vanop bijvoorbeeld ‘Liability’: “The truth is I am a toy that people enjoy / ‘Til all of the tricks don’t work anymore / And then they are bored of me”. Misschien weinig artistiek inventief, al slaagt het als popnummer er wel in om een groot publiek aan te spreken. Bovendien slaagt de zangeres erin om als geen ander zo’n tekst oprecht te brengen. Nee, de combinatie van experiment, hits, eigen stijl, euforie en contemplatie maken ‘Melodrama’ simpelweg tot een van de sterkste popalbums in jaren. En dan mag je niet vergeten dat Ella Yelich-O’Connor nog steeds maar twintig is. Waar eindigt dit? Wat Bowie zei.
Lorde speelt donderdag op Rock Werchter en staat op 6 oktober in de Lotto Arena (info & tickets).
