Nadat we ons allemaal aan onze fauteuil hadden vastgebonden om niet weg te zweven met het droomdebuut van Loma, waren we er samen van overtuigd dat dit slechts een eenmalige noodzaak zou zijn. De band rond Emily Cross, Jonathan Meiburg en Dan Duszynski had als bedoeling een eenmalig uitstapje in de muziekwereld te maken, een zijproject als intermezzo voor eventuele toekomstige releases van Cross Record en Shearwater. Hoewel het debuut van Loma op veel positieve reacties kon rekenen, leek dit meteen ook het einde te betekenen. Toen een zekere Brian Eno het trio een duwtje in de rug kwam geven, besloot Loma om er twee jaar later toch een vervolg aan te breien. ‘Don’t shy away’ moeten ze hebben gedacht en met diezelfde zin als titel voor de tweede plaat raasden wij ons naar de plaatselijke doe-het-zelf-zaak om ter preventie windproof materiaal te gaan halen.
Tevergeefs, zo blijkt, want Loma schuwt met zijn tweede het experiment niet. Met klankmeester Eno achter de knoppen op afsluiter ‘Homing’ kan je ook niet anders dan zweven en dwalen. De peinzende melodieën van Emily Cross brengen je terug in de meditatieve staat waar ‘Don’t shy away’ vierenveertig minuten eerder begon. Alles wat je in die tussentijd passeert, bevindt zich ergens in de gewichtloze ruimte, waar je in alle rust verscheidene zonnestelsels kan observeren. Tijdens ‘Ocotillo’ begint de trip en stijg je op van het aardoppervlak richting stratosfeer. “Sun is like an open eye / Big wind is blowing over / All my ties are broken / I’m in wonderful dissaray”, zo verklanken de wondermooie vocalen van Cross deze spirituele reis door de tijd. De invloed van Talk Talk, grootmacht in beschouwende muziek, is nooit veraf. Houtblazers en synthdrones voeren je steeds verder af en het licht gaat uit.
Echo’s uit het verleden en gedistantieerde drumbeats op ‘Elliptical days’ laten vragen rijzen over waar we toch maar naartoe gaan. De hoekige, synth- en drumpatronen lijken stilaan gekromd te worden door massa in ruimte en tijd, maar we blijven verder weg gestuwd worden door krachtige bassen en voortslepende blazers. De intrigerende soundscapes die Loma creëert op zowaar elke song dat de revue passeert, gepaard met simpele, ondersteunende grooves brengen de band in triphop-vaarwater. ‘Thorn’ is hier het beste voorbeeld van. ‘Blue rainbow’ brengt je met zijn eerder atypische ritmepatronen dan weer in een meteorietenstorm. We halen inmiddels bijna de lichtsnelheid en tollen in onregelmatige vormen doorheen de ruimte.
Met het drieluik ‘Jenny’, ‘Don’t shy away’ en ten slotte ‘Homing’ keren we terug naar de rust en zetten we de reis in richting thuis. De storm die ‘Blue rainbow’ heeft veroorzaakt, hebben we achter ons gelaten. ‘Don’t shy away’ vertoont menselijke, aardse klanken en die herkenbaarheid brengt onze voeten terug op onze planeet: “This is my only face / This is your only life”.
Wat zijn we blij dat Brian Eno dan toch een verdere samenwerking heeft kunnen veroorzaken ten huize Loma. Het trio heeft zo’n unieke en eigenaardige aanpak van muziek schrijven en gaat tot het uiterste om de muziek zo waarneembaar mogelijk te maken. ‘Don’t shy away’ is een plaat die tot de kern van het menszijn gaat. Iets waar de mensheid in zijn totaliteit volgens ons meer dan aan toe is.
