De Amerikaans en Japans klinkende naam van Logan Takahashi klinkt al bijna even surrealistisch en verzonnen als Fatima Yamaha, maar is in tegenstelling tot die tweede een echte naam van een bestaand persoon. ‘NoGeo’ mag dan het debuutalbum van Takahashi zijn, hij is niet aan zijn proefstuk toe. Als helft van het duo Teengirl Fantasy (TGF) maakt de jongeman samen met Nick Weiss al sinds 2009 zweverige maar pittige synthpop met knipoogjes naar house en acid.
Voor zijn soloproject trekt hij vooral het retro-futuristische aspect van TGF verder door. Daarnaast keert hij naar eigen zeggen terug naar zijn conservatoriumdagen op het Oberlin Conservatory in Ohio waar hij viool studeerde. Daar ontdekte hij Neo Geo muziek, een genre dat zijn oorsprong kende bij de gelijknamige Japanse game console. Deze vorm van futuristische game-muziek werd geïntroduceerd door Ryuichi Sakamoto, die het futurisme van house, techno en synthpop wist te versmelten met traditionele oosterse muziek. Op deze manier ontstond er een heus smeltgenre en een punt waar west en oost muzikaal tot bij elkaar kwamen. De titel van dit album behoeft bijgevolg niet veel uitleg meer.
Een ander idee waar Logan Takahashi tijdens ‘NoGeo’ mee speelt, is het gelijkstellen van het organische aan technologie. Volgens hem zijn dit geen tegenpolen maar horen ze juist bij elkaar. Een computer is gemaakt uit kristallen, mineralen, metalen etc.: het organische aspect is dus al aanwezig. Dat organische gevoel gepaard met elektronica is bijgevolg de rode draad vab NoGeo. De Japanse Amerikaan neemt je op zijn debuut mee door een retro-futuristisch klokkenspel van bevreemde maar natuurlijk aanvoelende electronica. Met zijn beklijvende bleeps en bloops wilt Takahashi je terug meenemen naar het verleden zonder daar te blijven steken, het heden krijgt ook zijn plaats. De typische elektronische geluiden gekend van uw favoriete arcade uit de jaren 80 en 90 worden afgewisseld met fris klinkende synthesizers. Dat allemaal bovenop een sterk veranderend geraamte van beats. Gaande van 4×4 techno en acid kicks naar bizarre bokkensprongen die we met moeite kunnen benoemen. Het klinkt alleszins heel speels en nostalgisch.
Wazige intro track ‘Coral d’ zet direct de juiste toon in en plaats je in melancholisch getinte trip richting synthesizer-land. Vervolgens trekt het album je van tweede nummer ‘Cella’, met trippy klinkende oosterse vocals, tot ‘Kazoka ogawa’ in een ruk door naar de finish. Het voelt alsof iemand je in een soort psychedelisch-elektronische glijbaan heeft geduwd die een minuut of 40 duurt voordat je eruit komt geroetsjt. Die eerder genoemde topper van het album, ‘Kazoka ogawa’ verdient echter wel nog een eigen bespreking. Takahashi vond de inspiratie voor dit nummer toen hij een doos met oude brieven van zijn Japanse grootvader open deed en zo een reeks familiegeheimen vond. Ook hier kijk je weer doorheen een nevel van synths naar het verleden zonder dat het oubollig aan voelt. De epische zeven en een half minuut durende luisterbeurt van dit nummer trekt je doorheen een gelaagdheid die heel eigen aanvoelt voor Logan Takahashi’s ‘NoGeo’. Een gelaagdheid van tijden, klanken en ideeën komende vanuit verschillende werelden en leefomgevingen, eentje die misschien enkel bereikt kan worden door iemand die opgegroeid is tussen twee culturen. En dat smaakt naar meer.
Album verdeeld door Ghostly International
