Eigenlijk wil je gewoon in je zetel blijven zitten, maar Christina Schneider is volhardend. “Het zal anders zijn dan mijn vorige projecten”, verzekert ze je. Op oudere DIY-albums stonden immers freakfolk met als titel ‘Speaking into Van Gogh’s ear’ en een cover van countryband The Flatlanders, dus je hoopt dat ze gelijk heeft. Haar valse paspoorten met aliassen Jepeto Solutions en CE Schneider Tropical laat ze thuis: deze keer gaat ze drank proberen scoren als Locate S,1.

Onderweg in de taxi geeft Schneider toe dat er niet enkel nieuwe gezichten aanwezig zullen zijn. Enkele oude bekenden vanop ouder werk zullen hun opwachting maken op het feest, al zul je ze door de ouderdom en vooral make-up waarschijnlijk niet herkennen in hun huidige gedaante. En oh ja: zowat het voltallige Of Montreal maakt z’n opwachting op het feest genaamd ‘Healing contest’.

Aanvankelijk start alles nog veelbelovend. Meer zelfs: het zou wel eens de avond van je leven kunnen worden. Op de tonen van ‘Owe it 2 the girls’ word je voor de deur afgezet en rollen de mensen van de catering harmonieus de rode loper voor je voeten uit. Aan ‘Manrico’s abyss’ krijg je een stevige borrel ingeschonken, waarna Schneider je galant aan de arm meeneemt naar boeiend gezelschap. Die eerste indruk is helaas van korte duur, want al snel volgen platitudes over transmigranten en analyses van voetbalwedstrijden. Wanneer ‘Ask me where I touch the plush’ begint wordt er zelfs over het weer gepraat – daar kan geen saxofonist tegenop. Gelukkig passeren er af en toe hapjes, in de vorm van opzwepende drums en synths (‘From the nun’).

‘Same one smile’ doet de lichten plots dimmen en naar een psychedelisch kleurenpalet overschakelen. In de verte ontwaren we zelfs een rookmachine die voorzichtig nevel rondspuit. Ondertussen wordt de dj van dienst bestookt door verveelde, aangeschoten gasten met verzoekjes. Hij scheept ze dapper af met warse gitaren in ‘The court of Monte Critico’, wat de algemene sfeer niet ten goede komt. En ook die saxofonist laat zich ietwat opdringerig weer gelden.

Zelf sta je er verdwaasd naar te kijken en luisteren, twijfelend tussen een geïntrigeerde of geïrriteerde houding. Je besluit naar de bar af te zakken om jezelf nog wat moed in te drinken, al blijkt daar helaas je ‘Free luck’ op te zijn. En dus druip je af met ‘2 cents below 6’ en een wrange nasmaak in je mond.

Soms – heel soms – is in je zetel blijven zitten een goed idee. Zelfs wanneer er een op papier fantastisch plan wordt gesmeed, moet je af en toe passen. Ziedaar een aanbeveling voor deze Locate S,1.