LNZNDRF is het geesteskind van de broers Bryan en Scott Devendorf (de ritmesectie van The National) en Benjamin Lanz (Beirut). Ook Aaron Arntz (Beirut, Grizzly Bear) doet zijn muzikale zegje.  Debuutplaat ‘LNZNDRF’ bestaat uit nummers allemaal ontstaan uit lang uitgesponnen jams. De vier samen vormen de facto een indiesupergroep, toch blijven ze verrassend genoeg bij velen onder de radar. Grotendeels onterecht, want ep ‘To a lake’ uit 2020 is het luisteren waard als voorloper van ‘II’.

‘Xeric Steppe’ waait zachtjes binnen richting oorkanaal, zoals de wind die door de droge struwelen zucht, waarnaar de titel verwijst. Wanneer de gitaren en drums op dreef komen dendert het als een vroege, instrumentale War on Drugs. Single ‘Brace Yourself’ steekt dan weer meteen van wal met ietwat ongeïnspireerde en associatieve teksten, maar trekt dezelfde ontspannen lijn verder.

De hoes van de plaat is een dromerige, nostalgisch-ogende opname van water, net als op ‘To a lake’. Thematisch komt dit terug op ‘Cascade’, dat sfeervol en repetitief klanken laat neerkletteren. De typerende drums van Bryan Devendorf zijn trager dan normaal en de kalme vocals complementeren mooi met de al even gezapige bas, gitaar en elektronica. 

De drumcomputer en Bryan Devendorfs bas schakelen een versnelling hoger op ‘Chicxulub’, en dan moet de rest volgen. ‘Chicxulub’ is de naam van de krater waar 65 miljoen jaar geleden de meteoriet insloeg op het schiereiland Yucatán, die waarschijnlijk leidde tot het einde van de dinosauriërs.  Dit lijkt, net zoals bij het debuut, een nummer dat volledig gedistilleerd werd uit een lange jamsessie. Drieëneenhalve minuut mochten dan gerust ook wat meer geweest zijn want de broers Devendorf stuwen ‘Chicxulub’ vooruit als waren ze generaals die hun troepen opjutten.

‘Gaskiers’ begint met repetitieve jengelende elektronica met daarop engelachtige koorgezangen. Die tegenstelling gecombineerd met licht dissonante elektronische of gitaarklanken zorgt voor een intrigerend luisterstuk. De geautotunede vocals zijn moeilijk te begrijpen, maar passen naadloos in het geheel, dat lichtjes doet denken aan ‘Autobahn’ van Kraftwerk. Afsluiter ‘Stowaway’ toont twee gezichten: dat van elektronisch experiment en van krautrocksong met een mooie climax naar het einde toe. 

LNZNDRF doet gewoon waar het zin in heeft op ‘II’ en dat levert een niet altijd even consistent, maar daarom niet minder interessant album op. ‘II’ biedt afwisseling en experiment, met zelfs enkele radiovriendelijke popsongs zoals ‘Brace yourself’ of ‘You still rip’. Nochtans zouden enkele exploten van 8 of zelfs 22 minuten zoals op ‘To a lake’ hier niet misstaan. Dat je gedachten tijdens het luisteren naar ‘II’ afdrijven, is echter heel normaal, (af)drijven is de specialiteit van het huis. Laat deze artiesten vooral verder experimenteren, dan zal er vroeg of laat wel een parel tevoorschijn komen.