Het was de moeilijkste opdracht die we in tijden kregen: terwijl ons brein elk uur van de dag snakte naar de dopaminerush van Charli XCX’ nieuwe album ‘brat‘, moesten wij genoeg luisteruren inklokken bij het gloednieuwe ‘Pulsar’ van L’Impératrice. We slingerden dus van Charli’s bikkelharde, ruw gerafelde pop naar de zijdezachte discofunk van de laatstgenoemde Parijzenaren. Gelukkig werd de pijn verzacht door de uitstekende kwaliteit die L’Impératrice tentoon spreidt.

‘Pulsar’ vliegt uit de startblokken met een één-tweetje die de four on the floor goed aanstampt. De basdrum rammelt de boel discogewijs op gang. Instrumentale opener ‘Cosmogonie’ rolt lekker door in ‘Amour ex machina’. Onze wijsvinger gaat dan weer gezwind van linksonder naar rechtsboven en een denkbeeldige discobal verlicht de binnenkant van onze hersenpan. Het is vaak moeilijk om de precieze lijn te trekken waar doordeweekse, funky pop overgaat naar een hoger, transcendent niveau. Het lukte indertijd Delv!s op zijn sublieme eerste EP. Wat ons betreft kwamen ook Jamiroquai of Vulfpeck er occasioneel mee weg. Al verzandt het genre vaker in een eindeloze, inspiratieloze drab. L’Impératrice is hoe dan ook gezegend met de puike vocale melodieën van zangeres Flore Benguigui. Het steeds wisselend instrumentarium helpt daar zeker ook bij.

Neem nu het héérlijk kabbelende ‘Love from the other side’ – met zijn golven aan ambient. Diezelfde golven luiden niet veel later ‘Any way’ met Magie Rogers in. Wanneer ze gas terug nemen, schijnt hun vakmanschap misschien wel het hardst door. Het blijft soms balanceren op de rand. Zo blijft datzelfde ‘Any way’ net te lang door kabbelen in zijn slotminuut. Iets wat direct wordt goed gemaakt met het uitermate gladde ‘Déjà-vue’. De groove swingt niet veel later weer de pan uit op ‘Girl!’. Niet voor niets is het nummer van uitroepteken voorzien. Wanneer we nog eens een blij weerzien kennen met de zomerzon zal deze ongetwijfeld de opgepookte barbecue voorzien van zijn soundtrack.

L’Impératrice slaagt er niet in de platgetreden paden van funky discopop te omzeilen, of om de bakens te verleggen. Op ‘Pulsar’ lukt het hen echter wel om die olifantenweggetjes gracieus door te dansen. Een prima tussendoortje om te koesteren. Iedereen die de dansvloer wil bezweren zonder vrienden te verliezen. Sommige mensen houden nu eenmaal niet van snoeiharde electro, Charli, sorry. Die verwijzen wij met veel plezier door naar deze fransozen.