Slechts weinig soulartiesten staan dezer dagen nog op het podium terwijl hun debuut al dateert uit de jaren ’60. Al McKay van het Amerikaanse soul- en funkcollectief Earth, Wind & Fire deed het vorig jaar nog op onze eigenste Night of the Proms, al mogen we hierbij het woord ‘zeldzaamheid’ best in de mond nemen. Net als Earth, Wind & Fire ontsproot soulpracticus Lee Fields in 1969. De successen bleven daarentegen decennialang uit, in tegenstelling tot zijn tijdsgenoten die de ene dansklassieker na de andere binnenkopten. Net voor de millenniumwisseling zag het er een stuk rooskleuriger uit voor Fields, die net als vele andere genregenoten ‘The Godfather of Soul’ James Brown verafgoodde. De grote doorbraak kwam er nochtans pas toen hij wederom de krachten bundelde met de rhythm-and-blues-band The Expressions. Die vaste muziekromance viert dit jaar zijn tienjarig jubileum en vertolkte zich al in zeven platen, met het nieuwe ‘It rains love’ aan kop.
“Er gebeuren zoveel dingen vandaag in de wereld die het tegenovergestelde zijn van de liefde. Mensen raken meer verwijderd van hun gewoonlijke tradities.” Lee Fields voelt nog altijd de vlinders in de buik, liet hij dit jaar optekenen bij Rolling Stone Magazine. Toch verweet hij de samenleving er eveneens van steeds meer laconiek te worden. Als antwoord kwam de soulartiest op de proppen met ‘It rains love’, dat een soulvolle injectie aan liefde op de tong heeft liggen. Met de eerste zomerdagen in het verschiet, doen Lee Fields & The Expressions voor hun jongste langspeler beroep op kanjers van soulplaten die een goedertieren boodschap uitdragen. Het belooft bijgevolg een broeierige avond met verliefde pretoogjes te worden met Fields op de achtergrond, wat niet het haar op de zanger zijn tanden wegneemt.
In de titelsong worden we besprenkeld met de charmante liefdesverklaring van Fields, terwijl de warmhartige soulzanger zich eveneens van zijn meest pretentieloze kant toont. Ook ‘You’re what’s needed in my life’ plooit volledig voor de hartstocht van de zestiger. Fijngevoelige backing vocals en immer aanwezige blazers onderstrepen hier een zwoele paringsdans die de buit eigen maakt. Zo nu en dan moet Fields er niet te veel woorden aan vuil maken om zijn missie te verkondigen. ‘Love is the answer’ trappelt allengs voorbij in een zwanenbootje middels soezerige neo-soul. Zelfs zonder het sterke karakter van Fields’ stem staat het nummer sterk op zijn twee benen.
Valse profeten die de liefde prediken krijgen lik op stuk in ‘Two faces’. Het scala aan instrumenten wordt hier ook opgedreven door The Expressions. Het kalverachtige fluitdeuntje alleen al doet haast wegdromen naar een zonovergoten lentewandeling. De muzikale diversiteit bereikt zijn hoogtepunt in klepper ‘Wake up’, dat voor de gelegenheid beroep doet op onmiskenbare jazzinvloeden. Vooral in werkstukken als deze kan je concluderen dat Lee Fields & The Expressions zich onverschrokken weten te meten aan andere grootheden binnen het genre zoals Charles Bradley en The Menahan Street Band.
Wat ‘It rains love’ zo’n soulplaat van formaat maakt, is de evenwichtigheid die Lee Fields & The Expressions met het grootste gemak neerzetten. Het merendeel van het album doet het met luchtige zomerplaten die in hun uitvoering uitblinken. Dat terwijl we eveneens meermaals worden overdonderd door werkstukken die Lee Fields bekronen tot een ware monarch onder de contemporaine soulartiesten.
