Oef, Le Butcherettes donderen op volle snelheid over de drempel van de gehoorgang heen, de toegang daartoe vakkundig kapot trappend met hun beukende bassen, volle gitaren, vette orgels en schreeuwerige, doch beheerste zang. Wanneer we bij nummer drie op het album zijn aanbeland, weten we het eigenlijk al zeker: dit is een plaat die onder je huid gaat zitten.
Teri Suarez is geboren in de Verenigde Staten van Amerika en al op zeer jonge leeftijd met haar ouders richting Mexico geëmigreerd. In de loop der jaren kwam Teri tot de conclusie dat een carrière als mariachi nog wel tot de opties behoorde in haar nieuwe moederland, maar dat het als beginnend alternatieve rockgitariste beter toeven was in het land van haar geboorte. Helaas voor de muzikante was deze remigratie niet geheel zonder gevolgen. Lullig voor haar, maar goed voor de muziekfanaat, want deze vrouw is gefrustreerd en dat leidt tot heerlijk luistervoer.
Bij iedere heruitvinding hoort kennelijk ook een naamswijziging. Zoals Helmut van Lotigiers naar Lotti ging, veranderde Teri van Suarez naar Gender Bender. Naast de gitaar bespeelt ze ook nog verdienstelijk het duistere orgel en vormt ze samen met Lia Barnwell (drums) en Omar Rodriguez-Lopez (bas) Le Butcherettes. Met name die tweede naam is een bekende, Omar is namelijk de gitarist en voornaamste liedjessmid van The Mars Volta en voorheen van At The Drive-In. Naast de bas bedient hij op ‘Cry is for the flies’ ook het productiepaneel en dat is goed te horen. De sprong voorwaarts vanaf het debuutalbum is merkbaar groot. Waar het geluid van Le Butcherettes altijd al vet en op het randje van militant klinkend was, is het nu vooral de gevonden stem- en spelbeheersing van Gender Bender die imponeert. De lyrics over schuldgevoelens, treurnis en droefenis worden doelgericht op het publiek afgevuurd, vol drama en lading, met een stem die ergens het midden houdt tussen Karen O (Yeah Yeah Yeahs), PJ Harvey en zelfs Lana Del Rey. De teksten zijn goed te verstaan en de zang zelf is vreemd genoeg prettig te noemen, waardoor het allemaal wel degelijk over komt.
Muzikaal gezien heeft het ook iets weg van voornoemde invloeden, hoewel het allemaal wel een flink stuk harder is en dus eerder richting het stevigere werk van The Kills/Dead Weather gaat dan richting YYY’s. Ondanks het beuken blijven de songs heel melodieus en wordt het, ondanks de bezongen onderwerpen en het drama, nergens moeilijk of vervelend om naar te luisteren. Dat is zowel onverwacht als een prestatie van jewelste. Le Butcherettes staan zowel live als op plaat niet bekend om hun subtiliteit, en verwacht dat dan ook niet op ‘Cry is for the flies’. De band ragt, beukt, pompt en schreeuwt zich door tien zwaar emotioneel geladen nummers, en maakt daarbij bergen aan indruk.
Le Butcherettes gaan op tour met Antemasque en doen daarbij Antwerpen (Trix, 02.10, info & tickets) en Amsterdam (Melkweg, 03.10, info & tickets) aan.
Album verdeeld door Rarely Unable
