Laurel Halo begon tijdens haar zesde levensjaar al piano te spelen en niet lang daarna volgden ook gitaar en viool. Toch zou het nog tot haar negentiende duren voor de Amerikaanse zelf muziek schreef, op dat moment vooral geïnspireerd door haar werk als DJ op de University of Michigan. Haar tweede langspeler ‘Chance of Rain’ staat bol van de witch house, een genre dat we kennen van bijvoorbeeld oOoOO. Als Flying Lotus voor zijn elektronische composities de mosterd gaat halen bij soul en jazz, dan dwepen deze artiesten met goth en andere mysterieuze toestanden. Hoe dan ook, wie ons een volledige electroplaat lang wil behagen, zal moeten bewijzen dat er ook nog iets substantieels schuilt onder de vele beats. Gezien de achtergrond van Halo hadden wij mooie verwachtingen.
Minder kritische zielen zouden alleen op basis van de inleider en de afsluiter al besluiten dat deze ingelost werden. De pianiste speelt korte jazzstukken en bestrooit die met wat elektronische, knisperende geluiden om zo een mooie strik te maken rond ‘Chance of Rain’. De echte housenummers daarentegen zijn niet altijd van hoge kwaliteit. Na een verplicht aantal minuten ruisende beats probeert Halo wel steeds een nieuwe melodie te introduceren, maar nooit blaast ons dat van de sokken of katapulteert het de song naar hogere sferen. Op ‘Oneiroi’ gebeurt dat met koebel en andere percussie die nooit de eentonigheid kunnen doorbreken en ‘Ainnome’ stevent zelfs af op een clichématige dancetrack met synths die alle treden van de toonladder zien. Het toont misschien aan hoe moeilijk het is om dit soort muziek op plaat boeiend te houden zonder vocalen, iets waar Halo sinds het vorige album blijkbaar vanaf gestapt is.
Geef ons dan maar ‘Chance of Rain’ en ‘Melt’. Het titelnummer lijkt de gekende weg op te gaan, tot een dissonant pianomotief het gevecht aangaat met de electro en uiteindelijk triomfantelijk overwint. Het volgende schouwspel voor onze oren is ‘Melt’, een compositie van strijkers en een bevreemdende blazersolo.
Volgens ons ligt het grootste talent van Laurel Halo bij dat soort avant-garde collages, al is het twijfelachtig of ze daar zelf mee akkoord zou gaan. Onze favorieten op het album zijn vaak slechts berceuses die de luisteraar een adempauze moeten gunnen tussen het lange geweld. Op basis van die geniale momentopnames geven we haar een goed rapport, en hopelijk krijgen die korte nummers een prominentere rol op een volgende worp.
Laurel Halo komt voorlopig niet naar de Lage Landen, maar wie een feestje in de woonkamer wil bouwen kan altijd eens hier klikken.
Album verdeeld door Konkurrent
