Een verscheurende liefdesfilm met Lana Del Rey in de hoofdrol? We hebben zulk nieuws nog niet in onze mailbox zien verschijnen, maar de soundtrack is er in ieder geval al wel. ‘Honeymoon’ is een cinematisch album waarop Del Rey zichzelf meer dan ooit nestelt in haar eigen pijn en liefdes – die voor haar onlosmakelijk verbonden zijn. De artieste lijkt met elke plaat op te bouwen naar een zuiverdere definitie van haar persoonlijke idee van donkere popblues.
Er wordt onheilspellend ingezet met de titeltrack, waarop Lana doet waar ze o goed in is. Met dramatische strijkers en haar weemoedige stem gaat ze in de aanval en laat een tsunami van melancholie en smart op ons afkomen. Dit gebeurt niet enkel tijdens de opener van haar derde worp, maar gedurende het volledige album word je bedolven onder deze niet zo geheime superkracht. Zoals ze in deze eerste song al herhaaldelijk zingt; ‘Honeymoon’ is “dark blue”.
De melancholische en nostalgische sound van Del Rey werd al vaak beschreven. Op deze laatste langspeler lijkt de zangeres echter pas voor de volle honderd procent haar element gevonden te hebben. Haar nieuw werk heeft veel weg van een schilderij uit de hoogdagen van de romantiek. Met haar nummers schetst ze haarfijn scènes die dramatiek en hartzeer ten top drijven; die zowel wegkwijnen als geluk vinden in de eigen ellende.
Wie rekende op swingendere liedjes als ‘Diet montain dew’ of eerder monumentale songs zoals ‘Money power glory’ komt voor een teleurstelling te staan. Lana wijkt zo goed als nooit af van het trage, voortslepende tempo dat zonder twijfel bijdraagt aan een gevoel van comfortabele ellendigheid in de Amerikaanse haar leven en romances. De steeds gebruikte succesformules zitten haar als gegoten, en dat weet Del Rey maar al te goed. Op ‘Honeymoon’ lijkt het alsof ze eindelijk alles wat ze de laatste jaren tot stand probeerde te brengen heeft verfijnd en geperfectionaliseerd. Toch voelt dit ook aan als een doodlopende straat; het is duidelijk de laatste keer dat deze kaart getrokken kan worden zonder aan zijn effect te moeten inboeten.
“Got my blue nail polish on. It’s my favorite color and my favorite tone of song. (…) I’m going deeper and deeper, harder and harder, getting darker and darker” klinkt het in ‘Darkest day’. Misschien vatten deze woorden het best lp nummer drie samen. Lana Del Rey laat alle kleuren vervagen en blijft steeds in haar blue feeling hangen, waar ze zich nog het meest comfortabel bij voelt. Haar teksten zijn donkerder en harder, er blijft geen plaats meer over voor een glimlach of een sprankeltje licht. Ze heeft duidelijk haar eigen sound bijgeslepen tot alles tot op de millimeter exact was zoals zij het voor ogen had. Maar wat komt er na de persoonlijke perfectie?
Momenteel heeft Lana Del Rey nog geen concerten aangekondigd in onze contreien. Hou haar site in de gaten voor de laatste nieuwe details.
Album verdeeld door Universal
