Het lijkt erop dat Dave Longstreth opnieuw zijn muze heeft gevonden. Waar hij op het vorige album inspiratie putte uit hartzeer, keert hij een jaar later de munt om met het optimistische ‘Lamp lit prose’. Na de break-up met eerder bandlid Amber Coffman, lijkt hij opnieuw te drijven op roze wolkjes en wij fladderen vrolijk mee.

Het vorige ‘Dirty Projectors’ (2017) markeerde een nieuw hoofdstuk voor de indierockband uit New York, die was gekrompen van een robuust vijftal tot slechts één persoon. In wezen is Dirty Projectors sinds de eerste paar albums een soloproject geweest waarop Longstreth alles speelde. Het uitdunnen van de band resulteerde daarom in meer ruimte voor gastartiesten, of toch ten minste, -medewerkers. ‘Lamp lit prose’ staat namelijk (meer dan ‘Dirty Projectors’) vol gaststerren die je misschien niet opmerkt, tenzij je de credits uitkamt.

‘Right now’ begint met “The sky is dark, and earth turned to hell”, maar de melodie brengt al snel de zon tevoorschijn, ondersteund door een gitaar die klinkt als een ukelele. Zo nu en dan zingt Syd braafjes “Now” in op de achtergrond van een overenthousiaste Longstreth. ‘Break-thru’ en het sterk Michael Jackson geïnspireerde ‘I feel energy’ maken meer dan ooit duidelijk dat hij weer gelukkig is. Hij heeft zijn nieuwe liefde gevonden die hij “Break-thru” noemt. Warme afro-melodieën gaan hand in hand met elektronische uitschieters en maken van deze plaat de vrolijkste en toegankelijkste van het Dirty Projectors-oeuvre. Hij verdient alvast een poëzieprijs voor het rijmen van “Archimedes palimpsest” en het uitdrukken van zijn meer beladen reflecties over corruptie en marketing in ‘That’s a lifestyle’.

Nog steeds weet Longstreth als geen ander akoestische gitaren, elektrische piano’s, gesamplede vocals en allerlei andere gekke melodietjes te combineren. Toch werkt dit mengsel niet altijd. Bij ‘Zombie conqueror’ lijkt het album plots bijzonder vreemd te gaan. Hij probeert ons te overtuigen met rock- en punkgitaren, waarbij het nummer nooit echt de hoogtes bereikt die het belooft. Hoewel hij schijnbaar zijn weg terugvindt in ‘I found it in you’ schiet het geluid naar alle kanten en zijn wij helemaal ons noorden kwijt. Robin Pecknold van Fleet Foxes en Rostam van Vampire Weekend sluiten zich aan voor een zachtere ballade tegen het einde, terwijl het laatste nummer ‘(I wanna) feel it all’ de lamp dooft met een bijzonder vreemde met blazers gevulde affaire.

‘Lamp lit prose’ ontsteekt opnieuw de vlam van Dirty Projectors en toont alvast dat Longstreth nog lang niet klaar is. Zijn (over)optimisme is als dat van een naïeve tiener die voor het eerst verliefd is, maar uit zich te vaak in chaotische en onsamenhangende stukken. Gelukkig zorgt dat ook voor enkele schitterende indiepop-plakkers die een stap vooruit betekenen in wat we nog van Dirty Projectors mogen verwachten.

Dirty Projectors speelt op 16 augustus op Pukkelpop. Info en tickets vind je hier.