In de eerste fase van hun carrière stond La Dispute bekend als een viscerale posthardcoreband die door middel van furieuze instrumentatie en hartverscheurende thematiek zijn publiek meerdere emotionele trauma’s bezorgde. In 2014 liet het vijftal op ‘Rooms of the house’ echter plots een veel rustiger geluid horen. De emotionele impact was zeker niet verdwenen, maar de teksten over kindersterfte en vadermoord ruimden plaats voor subtielere verhalen over relaties die langzaam maar zeker uit elkaar vallen. Deze tekstuele shift bracht ook een nieuw geluid met zich mee: de gitaaruitbarstingen moesten grotendeels plaats ruimen voor bedaardere muziek die soms eerder tegen indierock aanleunde dan tegen hun gebruikelijke punk. Sindsdien was het grotendeels stil rond de groep. Enkel in 2016 kregen we de erg ingetogen single ‘Thirteen’ toegeworpen, maar voor de rest was het vijf jaar lang wachten op opvolger ‘Panorama’ om te zien hoe La Dispute zijn geluid verder zou laten evolueren.

Lead single ‘Fulton street I’ toonde al aan dat La Dispute de ontwikkeling richting subtielere muziek verder doorzet. Het nummer bouwt heel langzaam op om pas halfweg de typerende vocale uitbarstingen van Jordan Dreyer te laten horen, maar terwijl hier naartoe gewerkt wordt barst de track wel van de onderhuidse spanning waardoor het de aandacht continue vast weet te houden.  Nog rustiger is ‘In Northern Michigan’, een slow burner die gedragen wordt door de mistroostige bas en waar Dreyer eerder in spoken word-stijl zijn tekst opzegt dan ze echt te zingen. Ook ‘Rhodonite and grief’ valt op dankzij zijn koperblazers die La Dispute meer dan ooit als een kamerorkest doen klinken.

Deze tendens richting berusting wel echter niet zeggen dat La Dispute al zijn energie verloren is. Het meest snedige nummer is ‘Footsteps at the pond’ dat qua stijl het meest doet denken aan het oudere werk van de band. Ook het cinematische ‘Views from our bedroom window’ krijgt dankzij zijn sterke gitaarlijnen een gevoel van urgentie. Verder worden de schreeuwerige uitbarstingen van Dreyer spaarzamer ingezet dan vroeger, maar wanneer ze te horen zijn klinken ze intens als vanouds.

Op muzikaal vlak zitten we dus met een gevarieerd album dat sterk in elkaar zit, maar het is onmogelijk om over La Dispute te spreken zonder het over de teksten van Dreyer te hebben. Laat je niet misleiden door de zachtere sound en de kleurrijke albumhoes: ‘Panorama’ is alweer een diepgaande tranentrekker. Openingstrack ‘Fulton street I’ doet meteen alle onderwerpen uit de doeken. Het nummer begint met Dreyer die een verongelukt lichaam langs de kant van de weg ziet liggen. Al snel blijkt dat het slachtoffer iemand is waar Dreyers partner erg veel om gaf en deze persoon is uiteraard immens verdrietig. Het album kent een tweeledige thematiek: langs de ene kant gaat het over Dreyers pogingen om zijn partner te troosten, langs de andere kant gaat het om Dreyers onvermogen om dit verlies echt te snappen omdat hij zelf nooit een gelijkaardig proces heeft meegemaakt. “Will I ever put flowers by the street?” vraagt hij zich af wanneer hij de plaats van het ongeval passeert. Dit is ook waar de titel van dit conceptalbum op slaat: Dreyer heeft een uitzicht over het rouwproces, maar slechts vanuit de verte.

Zo probeert hij in ‘Rhodonite and grief’ troost te bieden door allerlei kleine geschenkjes te kopen, een goedbedoelde poging maar uiteindelijk zonder resultaat. De eerdergenoemde blaasinstrumenten lijken de warmte te simuleren die Dreyer zelf niet kan bieden. Uiteindelijk begint Dreyer zelf ook de verkeerde attitude aan te nemen en is hij meer bezig met zijn eigen pogingen dan met het beoogde resultaat. In ‘Anxiety panorama’ schreeuwt hij “I was building landmarks for my errors in your scars”. Doorheen de plaat zijn we getuige hoe de relatie door deze kromme verhouding uit elkaar valt en in het deprimerende “You ascendant” kent het verhaal een tragische afloop waardoor Dreyer eindelijk zelf de rouw ervaart die hij aan het begin enkel kon observeren. Voor een happy end moet je niet bij La Dispute zijn.

Veel lof dus voor de diepgaande teksten, maar de lyrische medaille kent jammer genoeg ook een ommezijde. De vocals van Dreyer zitten zo stil in de mix verwerkt dat ze vaak verdrinken in de instrumentatie waardoor het vaak bijna onmogelijk is om de teksten te verstaan zonder een neergeschreven versie bij de hand te houden. Dat zorgt ervoor dat het geen ideale plaat is om ergens onderweg te luisteren, want zo gaat er een hele dimensie van de muziek verloren. Wie thuis al lezend echter de tijd neemt en gaat zitten voor ‘Panorama’, krijgt een enorm sterk conceptalbum te horen dat pijn en rouw in al zijn aspecten genuanceerd bespreekt.

Op dinsdag 25 juni stelt La Dispute ‘Panorama’ voor in Trix. Tickets kun je hier vinden.