Kurt Vile, de langharige koning van de Amerikaanse kleinkunst en eredoctorandus in gemoedelijk gitaargetokkel, verblijdt ons met een nieuwe ep. De titel van de vijf tracks tellende schijf is ‘Speed, sound, lonely KV’, een woordspeling op ‘Speed of the sound of loneliness’. Snelheid, geluid, eenzame Kurt Vile. Het klinkt neerslachtig en contemplatief wanneer je elk woord afzonderlijk uitspreekt. En het klinkt donkerder dan wat we van Vile gewoon zijn. KV lijkt ietwat eenzaam nadat de originele uitvoerder van het nummer / zijn muzikale held John Prine in april dit jaar overleed.

‘Speed, sound, lonely KV’ werd opgenomen en gemixt in een periode van een viertal jaar in enkele verschillende sessies in The Butcher Shoppe recording studio, Nashville, Tennessee. De zuiderse klank resoneert doorheen het hele album. Steel guitar en mandoline mogen uiteraard niet ontbreken. In ‘Gone girl’, een cover van Cowboy Jack Clement, klinkt de percussie als het getrappel van paardenhoeven en zweven de snaarpartijen vrij en onbezonnen richting je gehoorkanaal.

‘Dandelions’ is vintage Kurt Vile. Paardenbloemen voor z’n dochters, en ze mogen er mee uitsteken wat ze willen. “I like the feeling of being sentimental / and also a little mental / I don’t mind crying / but I prefer them be tears of joy over rage.” Drie zaken die Vile gemeen heeft met zijn officieuze leermeester Prine zijn de spitsvondige humoristische teksten die je niet te au sérieux moet nemen, een warm hart met een gouden randje, en een onuitputtelijke ongedwongenheid. “Anything over rage”. ‘Dandelions’ zou zo vanop ‘B’lieve I’m going down’ kunnen komen, waar Vile ook al niet vies was van wat country.

Het culminatiepunt van deze extended play is ongetwijfeld het duet met John Prine zelf, ‘How lucky’. Je hoort Kurt Vile denken “how lucky can one man get, ik mag een nummer met mijn muzikale held opnemen”. John Prine telt af met zijn diepe stem en weg zijn ze. Wat volgt is een optimistisch duet tussen twee gezapige gitaarhelden, elk in hun era. Het gitaarspel van de twee samen is om bij weg te dromen, en de gastmuzikanten voegen nog net dat tikkeltje extra toe. De twee nemen elk om beurt een stuk tekst voor hun rekening en vullen elkaar perfect aan. De laatste ‘how lucky’s’ nemen ze samen voor hun rekening.

Postume achterafpraat, maar de gelukzalige dankbaarheid straalt des te feller van ‘How lucky’ na het heengaan van Prine, ook al voelt hij zich nu misschien lonely KV. Kurt Vile brengt met ‘Speed, sound, lonely, KV’ een erg mooi eerbetoon aan John Prine en Cowboy Jack Clement, en voegt terloops twee leuke eigen nummers toe aan zijn eigen catalogus, die moeiteloos rechtop blijven naast de covers.