Brussel en hiphop, het zijn twee woorden die tegenwoordig behoorlijk rijmen. Om te weten hoe dat komt moet je eigenlijk naar de hele groepering kijken die uit de stad afkomstig is en die vanaf dag één beslist heeft om elkaar als een hechte familie te steunen. Denk aan Roméo Elvis, Stikstof, Caballero & Jeanjass, Le 77, en dus ook L’Or Du Commun. Bruxelles est arrivée, maar daar wist deze nieuwe stroming je vorig jaar al van te overtuigen. Na drie ep’s drong er zich voor L’Or Du Commun een nieuwe uitdaging aan, namelijk de grote stap voorwaarts richting een volwaardig debuut. Die taak heeft het drietal met ‘Sapiens’ zeker volbracht, al zat er meer in.

L’ODC roept op zijn debuut weer de hulp in van de Franse beatmaker Vax1, die eerder al aan de knoppen zat op laatste ep ‘Zeppelin’. Gezien het succes van die plaat is dat geen slechte keuze, al wringt het schoentje hier toch meteen. Waar de beats van de Fransman op ‘Zeppelin’ fris, catchy en voldoende afwisselend waren, gaande van opgewekte synths à la Le Motel tot zelfs stukjes jazzrap, voelt deze plaat een pak minder avontuurlijk aan, ondanks de boodschappen die er in de teksten van de Brusselaars schuilen.

Die boodschappen hebben, zoals de titel van het album en de cover doen vermoeden, allemaal te maken met de mens: hedendaagse problematieken zoals onrecht tegenover andere mensen (het meeslepende ‘Homosapiens’) of hoe we collectief gebukt door het leven lijken te gaan zonder dat we écht met iemand verbonden kunnen zijn (‘Téléphone’). Een ander sterk moment op de plaat is hoe L’ODC de vergelijking met de film ‘The Truman Show’ maakt, waarbij het perfecte leventje op Instagram vaak aanvoelt als een surreële realiteit, niets nog echt lijkt en waarbij we constant worden omsingeld door schermen.

Op een album dat de mens in de spotlight zet kunnen liefde en verbondenheid niet ontbreken. Meer dan ooit heeft onze maatschappij immers nood aan wat meer verdraagzaamheid, genegenheid en naastenliefde. Dat probeert L’Odysée aan te kaarten op ‘Slalom’, ook al lijkt dat thema als hiphoptrio niet echt gemakkelijk door de verschillende verhalen die je moet proberen samenbrengen: “Nos cœurs ne sont pas en acier, nos mémoires dorment dans des casiers”, verhaalt Loxley.

L’Or du Commun is in zijn opzet geslaagd om een coherent debuut af te leveren mét een hedendaagse boodschap. Tekstueel valt weinig aan te merken op de verses van Primero, Loxley en Swing. Desalniettemin vallen de beats die zo sterk en fris waren op ‘Zeppelin’ hier wat door de mand waardoor de nummers soms een beetje van hun kracht verliezen.