Het gemaskerde duo uit Peru heeft er al een indrukwekkend jaar op zitten met releases van de vrij luchtige ep ‘Humos’ die digital cumbia avant la lettre prima belichaamt en hun draai aan Latijnse house en techno op ep ‘Continentes perdidos’ afgelopen zomer. Voor ‘Fiebre’ lijkt het duo eerder terug te grijpen naar een mix van bezwerende electronica waarmee ze berucht raakten, met iets minder focus op digital cumbia. Het album zinspeelt daarom meer op je gedachtestromen dan op het dansbare, ondanks de soms verrassende intensiteit.

Het genre werd uiteraard niet helemaal heruitgevonden door Rafael Pereira en Felipe Salmon maar ze hebben het zeker in een nieuwe plooi gelegd omwille van de electronica die ze in de vrij traditionele muziek hebben gestoken. In eerdere releases werd dan vaak zwaarmoedige dub(step) toegevoegd aan het recept. In ‘Fiebre’ ligt er meer nuance in de opbouw en structuur van de nummers zoals in ‘Cocha’ of ‘Menestra’. De dreigende electronica krijgt door enkele sporadische toetsen op xylofoon of vocale geluiden een verfrissende indruk hoewel je onderhuids een bepaalde spanning voelt opbouwen die nooit ergens lijkt te eindigen in een soort hoogtepunt of ontlading. Daardoor lijkt het gevoel te ontstaan dat het duo meer lijkt zin te spelen op je achterhoofd en je gemoedsrust dan op je heupen in andere releases.

Elders vervaagt die frisse indruk door angstig samplegebruik zoals in ‘Honduras’, ‘Yaama’ of ‘Alborada’. De percussie blijft dan wel nog ergens relatief herkenbaar aan digital cumbia. De manier waarop de nummers worden omkadert, bevat echter een enorme grauwe future garage-esthetica besprenkeld hier en daar enkele bliepjes. Het titelnummer heeft eenzelfde filmische ondertoon maar dan op een totaal andere manier. De angstaanjagende pianotonen en bijna comateus klinkende vocals die malend “Bring the fever” over industriële electronica heen dreunen, zouden niet misstaan als soundtrack voor een scène uit een neonoirthriller.

Het Peruviaanse duo doet ons koortsdromen beleven op het macabere ‘Fiebre’. De plaat vormt niet per se een stijlbreuk maar is eerder een aanvulling van het weide bereik dat het tweetal kan en durft te exploreren. Hier vormt het album een eerder donkere tint toe aan hun arsenaal voortbordurend op bijvoorbeeld debuutplaat ‘La alianza profana’.